SF'de asılan bir yazıya ilişkin yine bu forumdaki turgut-fatsa mahlaslı arkadaşın verdiği bir yanıt var. İlginç ve üzerinde düşünülmesi gereken bir yanıt. Önce alıntı yapılan yazıyı buraya aktaralım.
''33) Sosyalizm işçi sınıfı önderliğinde birleşmiş geniş emekçi kitlelerin bilinçli eyleminin ürünüdür. Asıl anlamını emekçi insanın özgürleşmesinde, üretim ve yönetim işlerine egemen olmasında bulur. Proletarya demokrasisi bunun aracı ve güvencesidir. İsterse geçmişte en devrimci geleneklerin yaratıcısı ve mirasçısı olsun, eğer sosyalist bir iktidar, bu iktidarın yöneticisi olan parti, emekçi yığınların sürekli ve etkin bir politik yaşamına dayanmıyorsa, iktidar olma gücünü bizzat bu kaynaktan almıyorsa, zaman içinde devrimci idealizmini yitirecek, bozulup yozlaşacaktır. Yığınların sınırlanmamış canlı ve etkin politik-kültürel yaşamı, buna karşı biricik gerçek güvencedir.
34) Sosyalizmi kurmaya ve komünizme ulaşmaya yetenekli tek güç işçi sınıfıdır. Proletarya diktatörlüğü, en küçük birimlerden merkezi iktidarın doruklarına kadar bu sınıfın iktidara egemenliği ve topluma önderligi anlamına gelir.Parti sınıfın kendisi degil, küçük bir azınlıgıdır. Tarihsel misyonu, işçi sınıfının tarihsel misyonunu devralmak değil, bunun gerçekleşmesine önderlik etmektir.Sınıfı sürekli bir biçimde kendi düzeyine yükseltmek, böylece kendini de tarihsel olarak adım adım gereksizleştirmektir.
35) Sosyalizm deneyimleri, işçi sınıfının eski düzeni yıkma yeteneği ile yeni toplumun kuruluşuna önderlik etme yeterliliği arasında belirli bir mesafe olduğunu ve bunun ortaya bir dizi sorun çıkardığını göstermektedir. İşçi sınıfının yeni toplumun kuruluşunun önder ve egemen gücü haline gelebilmesi, bunun gerektirdiği politik ve kültürel düzeye ulaşabilmesi için en azami çabayı harcamak, proletarya partisinin vazgeçilmez görevidir.''
Yazı bu. Turgut-fatsa adlı arkadaş bu yazıyı alıntıladıktan sonra, kendi yorumuna şöyle başlıyor:''Amacım burada ekim arkadaşın yazısını eleştirmek değil herhangi sol siyasal dergiyi alalım bu ve buna benzer anlayışları görürüz.
Tarışılması gereken bu mihvalde,özde olanlardır diye düşünüyorum.''
Turgut-fatsa yorumuna böyle başlıyorsa alıntıdaki koyulaştırılmış bölümlere karşı çıkıyor demektir.. Yazısının devamında da, kendince örgüt içi eleştiride bulunarak, bu yorumların doğru olmadığını söylemeye çalışıyor.
'' Örnek vermem gerekirse: 12 eylül yenilgisinden sonra hapishanelerde çokça tartışılan yenilginin nedenleri üzerine idi. Ve şu düşünce dayatılıyordu. '' ideolojik olarak yenilmedik '' Peki neden yenildik, ideolojik ve bir anlayışlara sahip olarak yenilmediysek neden yenildik? Neden binlerce arkadaşımız helak oldu ve sonuçta hepimizi içeriye tıktılar ve bizleri toplumdan soyutadılar. Verilen cevap veya yine dayatılan '' kadroların yani bu anlayışı (ideoljiyi) kavrayamadıklarından oldu. Kim kavramadı arkadaş. İşte bu içeri tıkılanlar. Yani hata ve eksiklik Türkiye de nasıl değişim (devrim)olur anlayışlarda değildi,garbim bu içeri tıkılanlardaydı.Yani bilinçsiz ,cahil,sürü olan bu türkiye de nasıl değişim olacağını kavramayan,anlayamayan insanlarda idi.
Yani anlayışlar yine tertemiz ve yola devam biçiminde tezahür etti. Ama kimse kalkıpta ''bu kadroları bu anlayış eğitti ,bu anlayış yol gösterdi ve ne yapıldıysa bu anlayiş içeriğinde yapıldı,eğer yenilgi yaşandıysa bu anlayışın ,türkiye gerçekliğinde yaratılan bu ideoljik anlayışın da bir şeyi olması lağzım ''demedi. Bunu diyenler vardı ve vay sen bunu nasıl dersin diye daha baştan aforoz edildi. Kısaca bunu bile sorgulamaya kalkan soyutlandı. Ama bu sorun hep bilinç altında kaldı ki her içeri girenin içinde kaldıkça da hapishaneler hendek geçmek için ayıya dayı deme yoluna sapıldı. Sonuç taksimde 15 kişiyle basın açıklaması.
Şimdi bu öncü azınlıkların ne haltlar yiyeyeleceğini görebiliyormuyuz.Bizlere hep öncü azınlıkların inançları,temiz kalplilikleri ,iyi niyetlerine inanmamız istendi .Ama en kızgın pratikte yetişen ve yaşayan usta şöyle bağırıyordu.. CEHENEMİM YOLU İYİ NEYET TAŞLARIYLA DÖŞELİDİR. ''Yine kır gerilasının en mühteşemlerinden biri che şöyle bağırıyordu ''ŞAVAŞTA,MÜCADELEDE ARKADAŞINA BİLE GÜVENME.. ''acı kelime ama gerçek. Ateş altında arkadaşının seni koruyabileceğinin düşünerek ona güvendiğinden (o müthiş güven iyi niyet varya)ve ona söylemeden ,anlaşmadan ,bir siperdesin çünkü ,ileri bir hamlende alnına kurşunu yemene neden olur. Sonuç arkadaşına güvenmişindir. Ama alnına mermiyide yemişindir.
Bu kötümserlik değildir. Eşeği sağlam kazığa bağlamaktır. Açık net aleni olmalıyız. Kapı köşerinde,fıskoslarla ,ayrı oda içlerinde ,elini taşın altına koyanları soyutlayarak, en mükkemel yaratıklarmış gibi (idealizm) yön karar almak ,bir azınlığı bilinçli yaratmak bana göre devrimcilik değildir. Bunlar değil devrim donunu toplayamazlar.
Kim katılıyorsa ,kim taşın altına elini koyuyorsa onları kararlara,yöntemlere ortak etmek en büyük çaba olmalıdır. Ama bizde bunun tersi,işin kolayına kaçarak abidin devrimi azınlıklara teslim etme övüncü var. Nedeni aniden kararlar almak ve çabuk davranmak. Gerçekte olanın ne olduğunu bilememektir bu durum. Olan toplumsal (sosyalist ) olandır halbu ki ,daha baştan biz bu anlayışı çiğniyoruz. Nasıl olacak ? bende bilmiyorum ama olması gerekenin bu olduğunu biliyorum.''
Bu ileti en son melnur
tarafından 08.01.2014- 19:10 tarihinde, toplamda 2 kez değiştirilmiştir.
12 Eylül sol için tartışılmaz bir yenilgiydi.Sistem içine girdiği bunalımı aşmanın tek yolunun açık faşizme yönelmek ve giderek yükselen ve kitleselleşen solun üzerinden silindir gibi geçmek olduğunun farkındaydı. 12 Eylül faşizmi bu koşullarda gerçekleşti ve amacına da ulaştı. Ülke açık bir hapishaneye dönüşürken, turgut-fatsa arkadaşımız o süreçte bir anısından da yola çıkarak bir şeylerin yanlış gittiğinin altını çizme gereği duyuyor. Ve bu yanlışın hala sürdüğünü de vurgulamaya çalışıyor.
12 eylül faşizminin zindanlarında ''ideolojik olarak yenilmedik'' sesleri yankılandıysa elbette bunun bir anlamı var.12 Eylül'de sol bir muharebeyi yitirmiştir. Sadece bu. Acılar çekilmiş, faşizmin işkence evlerinde bir yığın solcu, devrimci, ilerici insanlarımız canlarını yitirmiştir. Ama hiç bir şey bitmedi. İdeolojik mücadeleden anlamamız gereken sınıf mücadelesiyse, doğrudur, sınıf mücadelesi halen devam ediyor ve edecek ve bu anlamda ''ideolojik olarak yenilmedik''. Ama şu da bir gerçek, ortada ağır bir yenilgi varsa, elbet bu yenilginin de nedenleri olmalı ve sol bu yenilginin çözümlemesini yapabilmeli, ve gereken dersler de çıkarılmalıdır.
turgut-fatsa arkadaşımız kısaca ''ortada bir sorun var ve bu sorun hala devam ediyor'' demek istiyor. Ama yazısında ve sonraki yazısında sorunun tam olarak ne olduğunu da ortaya koymuyor. Açık seçik ortaya konulmayan sorun nedeniyle, çözüm konusunda tam olarak ne demek istediği de pek anlaşılmıyor. Biraz bulanık bir örgüt eleştirisi var. Alıntıladığı yazıya karşı çıkışı ve sonrasındaki yazısında ''Parti nedir bana gör: Hiçtir. o sadece koordinasyonu sağlayandır.Toplumsal mücadelenin nasıl olacağının belirleyicisi olamaz.'' demesi, kendi örgütüne yönelik güvensizliğin öncü partiye güvensizliğe dönüştüğünü de anlayabiliyoruz.
''Parti nedir bana gör: Hiçtir. o sadece koordinasyonu sağlayandır.Toplumsal mücadelenin nasıl olacağının belirleyicisi olamaz.''
Bunu söyleyen birisinin Marksizm-Leninizmle uzaktan yakından bir ilgisi olamaz.
Parti işçi sınıfının öncü gücüdür, mücadelenin nasıl olacağını da parti belirler tabii ki.
Bo konuda fazla söze gerek de yok. Yalnız eklemek istediğim konu, yorumlarda, işçi sınıfı ve emekçi kitlelerin mücadelesindeki küresel duruma hiç değinilmediği. Türkiye'de 1980 öncesine göre hareketteki gerilemeyi yalnızca 12 Eylül faşizmine bağlamak doğru değildir. Dünyada sosyalist sistemin çöküşü sonucu işçi sınıfının mücadelesi büyük darbe almış, komünizm büyük gerileme göstermiştir. Bu durum tabii ki Türkiye'ye de yansıdı. Kısaca durumu değerlendirirken, enternasyonal bakış gerekli. Dünya bu haldeyken, Türkiye'de 12 Eylül olmasaydı bile, hareket yükselişe geçemezdi.
turgut-fatsa arkadaşımız ''ideolojik olarak neden yenildik' diye sorarken ''örgüt arkadaşlarından'' aldığı yanıtın doyurucu olmadığından veya kendince yanlışlığından yola çıkarak örgütün gereksizliği sonucuna varmış. ''Örgüt hiçtir!'' derken yaşadığı hayal kırıklığının bunda payı olmadığını söylemek mümkün değil. Ne var ki, yaşadıkları ne olursa olsun vardığı sonucun doğru olmadığını da anlayabilmesi gerekliydi. Şu bir gerçek; söylediğiniz gibi böyle bir sonuca varan kişinin ML olabilmesi mümkün değil. Örgüt-parti söz konusu olduğunda Lenin'i görmezlikten gelmek de mümkün değil. Sosyalizm gibi bir derdimiz varsa, solu sosyalizmi önemsiyorsak, yaşadıklarımız, yaşamdan damıtıp biriktirdiklerimiz ne olursa olsun yolumuz er geç Lenin'e çıkacaktır ve Lenin'in öncü parti kuramıyla kesişecektir.Başka türlüsü mümkün değil. Daha güzel bir dünya tasarımın gerçekleşmesi her şeyden önce Lenin'le mümkün. Lenin'i dışlayarak, örgüt-parti konusunu boşlayarak sosyalizme ulaşabilmek mümkün değildir çünkü.
''İdeolojik olarak yenilmedik'' ifadesinden yola çıktığımızda ve konuyu örgüt-parti ekseninde ele almaya" çalıştığımızda şu soru kaçınılmaz bir biçimde karşımıza çıkıyor. Sosyalist devrim içi sınıfı öncülüğünde geniş emekçi yığınları tarafından gerçekleştirilecekse bu süreç kendiliğinden olabilir mi? ''yengi''miz, yani sosyalist kuruculuğun başlaması için gerekli olan siyasi iktidarın alınması örgüt-parti olmadan gerçekleştirilebilir mi?
Tek yanıtı var bu sorunun; mümkün değil. Sosyalist bir özne olmadan kitlelerin siyasi iktidarı alması da mümkün değildir, siyasi iktidarın alınmasından sonra da toplumsal dönüşümlerin yine o sosyalist özne olmadan gerçekleşmesi mümkün değildir. Çünkü parti işçi sınıfının aklıdır. Parti işçi sınıfının tarihsel misyonunun somutlaştığı örgütsel yapıdır. Kitleler o aklı edininceye kadar parti de var olmaya devam edecektir. Tıpkı devletin kendisi gibi. Engels'in deyimiyle işçi sınıfının ihtiyacı olduğu sürece devlet var olacaktır. Parti de öyle.
turgut-fatsa arkadaşımız parti için ''hiçtir'' diyor ama gerçekte işçi sınıfının öncü partisi hem siyasal devrim ve hem de sınıfsızlık süreci için her şeydir.
'' Örnek vermem gerekirse: 12 eylül yenilgisinden sonra hapishanelerde çokça tartışılan yenilginin nedenleri üzerine idi. Ve şu düşünce dayatılıyordu. '' ideolojik olarak yenilmedik '' Peki neden yenildik, ideolojik ve bir anlayışlara sahip olarak yenilmediysek neden yenildik? Neden binlerce arkadaşımız helak oldu ve sonuçta hepimizi içeriye tıktılar ve bizleri toplumdan soyutadılar. Verilen cevap veya yine dayatılan '' kadroların yani bu anlayışı (ideoljiyi) kavrayamadıklarından oldu. Kim kavramadı arkadaş. İşte bu içeri tıkılanlar. Yani hata ve eksiklik Türkiye de nasıl değişim (devrim)olur anlayışlarda değildi,garbim bu içeri tıkılanlardaydı.Yani bilinçsiz ,cahil,sürü olan bu türkiye de nasıl değişim olacağını kavramayan,anlayamayan insanlarda idi.
Yani anlayışlar yine tertemiz ve yola devam biçiminde tezahür etti. Ama kimse kalkıpta ''bu kadroları bu anlayış eğitti ,bu anlayış yol gösterdi ve ne yapıldıysa bu anlayiş içeriğinde yapıldı,eğer yenilgi yaşandıysa bu anlayışın ,türkiye gerçekliğinde yaratılan bu ideoljik anlayışın da bir şeyi olması lağzım ''demedi. Bunu diyenler vardı ve vay sen bunu nasıl dersin diye daha baştan aforoz edildi. Kısaca bunu bile sorgulamaya kalkan soyutlandı. Ama bu sorun hep bilinç altında kaldı ki her içeri girenin içinde kaldıkça da hapishaneler hendek geçmek için ayıya dayı deme yoluna sapıldı. Sonuç taksimde 15 kişiyle basın açıklaması.''
turgut-fatsa arkadaşın yazısının ilk bölümü üzerinde biraz daha durmak gerekiyor sanırım. Ve sanırım turgut-fatsa mahlaslı arkadaş, ''yenilmediysek, neden binlerce solcu hapishanelerde?'' diye soruyor. Bir bakıma haklı. Devrimcilerin, solcuların, ilericilerin, yurtseverlerin açık faşizm dönemlerinde kaçınılmaz biçimde karşılaştıkları şey, ölümler, işkenceler, hapishanelerdir. Ama yengi yenilgi konusuyla ilişkilendirdiğimizde, 12 Eylül öncesindeki solun genel yapısıyla burjuvaziyi yenmenin olanaksızlığının altını da çizmek gerekiyor. Yenilgiyse, bu bir yenilgidir.
turgut-fatsa sanırım buradan yola çıkarak ve kendi yaşadıklarının etkisiyle de örgüt-parti konusunda ''hiçtir'' diyerek bir önemsizleştirmeyi öne çıkartıyor. Örgüt-parti'nin ne olup olmadığı konusunda burada bir şeyler yazıldı, özgün başlığımız da var:
Bence sorunun başka bir boyutu var: Aslında turgut-fatsa arkadaşımız 12 eylül öncesindeki genel siyasi durumun bir siyasal devrim için yeterli olduğunu mu düşünüyor? Bence sorun burada ve örgüt konusunda tamamiyle bir reddiye içine girmeden bu sorunun yanıtı verilmelidir.
12 Eylül öncesindeki bir yığın sol-sosyalist örgütlerde ''sorun' olabilir. Ama kafamızda bir örgütü en ideal şekliyle tasarlasak bile o koşullarda devrim olabilir miydi? Koşullar buna uygun muydu?
turgut-fatsa arkadaşımız ''ideolojik olarak neden yenildik' diye sorarken ''örgüt arkadaşlarından'' aldığı yanıtın doyurucu olmadığından veya kendince yanlışlığından yola çıkarak örgütün gereksizliği sonucuna varmış. ''Örgüt hiçtir!'' derken yaşadığı hayal kırıklığının bunda payı olmadığını söylemek mümkün değil. ..................
Sorun "örgüt" kavramının altında yatıyor. "Örgüt" derken tabii ki önüne gelen örgütlenme, ya da tüm örgütlenmeler anlaşılmaz. Leninist anlamda "parti" anlaşılır. Bu arkadaş "örgüt hiçtir" diyor, belki duygusal olarak abartıyor ama, onun gördüğü, bildiği "örgüt" "Leninist parti" değildir. Sorun burada zaten. Türkiye sosyalist hareketinin yükselmesinin koşulu da bu "parti"nin inşasında yatıyor. Umutsuzluğa kapılan arkadaşlara bunu anlatmak gerek. Örgütsüz hiçbir şey olmaz. Sönümlenmeye ve yenilmeye mahkum bireysel bazı çıkışlar olur yalnızca. İktidara ulaşmanın yolu sıkı örgütlenmeden geçer. Değil komünistler bakımından, bugün iktidara ortak olmuş cemaat bile sıkı örgütlenmesi sayesinde bu duruma gelmiştir.
Sorun "örgüt" kavramının altında yatıyor. "Örgüt" derken tabii ki önüne gelen örgütlenme, ya da tüm örgütlenmeler anlaşılmaz. Leninist anlamda "parti" anlaşılır. Bu arkadaş "örgüt hiçtir" diyor, belki duygusal olarak abartıyor ama, onun gördüğü, bildiği "örgüt" "Leninist parti" değildir. Sorun burada zaten. Türkiye sosyalist hareketinin yükselmesinin koşulu da bu "parti"nin inşasında yatıyor. Umutsuzluğa kapılan arkadaşlara bunu anlatmak gerek. Örgütsüz hiçbir şey olmaz. Sönümlenmeye ve yenilmeye mahkum bireysel bazı çıkışlar olur yalnızca. İktidara ulaşmanın yolu sıkı örgütlenmeden geçer. Değil komünistler bakımından, bugün iktidara ortak olmuş cemaat bile sıkı örgütlenmesi sayesinde bu duruma gelmiştir.
Örgüt-parti tartışmasız önemli. Sadece siyasal devrim için değil, devrim sonrasındaki toplumsal dönüşümler için de gerekli. Parti olmadan ne sosyalist bir devrim gerçekleştirilebilir ve ne de komünizm adını verdiğimiz sınıfsız toplumsal formasyon. Bir başka deyişle örgüt-partinin öncülüğü kapitalizmden komünizme varıncaya kadar sürecektir ve siyasal devrimden sonraki işlevi de sona ermeyecektir. Hep vurgulanmaya çalışılıyor; şunun için: işçi sınıfı ve emekçi halk sınıflı toplumda yığınsal olarak tarihsel çıkarlarının farkına varamaz. Parti bu yüzden bu sürecin olmazsa olmazıdır ve sınıfın ideolojik aklıdır.
Burada önemli olan ''nasıl bir örgüt-parti?'' sorusunun yanıtını verebilmekten geçiyor. Ve bu sorunun yanıtı da her şeyden önce ''nasıl bir devrim?'' sorusunun yanıtını verebilmekle geçiyor. Nasıl bir devrim sorusu ise, nasıl bir ülkede ve hangi koşullar altında bulunduğumuzun sağlıklı çözümlemesini gerektiriyor. Nesnel koşulları göz ardı eden bir örgütlenme anlayışının biçimsel-içsel yapısının şu ya da bu olmasının o andan sonra hiç bir önemi de kalmıyor. Bu yüzden örgütsel yapıların-partilerin nesnel koşullarla, sınıfın ve emekçi halkın toplumsal bilinci ve eylemsellik durumu ile örtüşmesi de gerekiyor.
Sorun "örgüt" kavramının altında yatıyor. "Örgüt" derken tabii ki önüne gelen örgütlenme, ya da tüm örgütlenmeler anlaşılmaz. Leninist anlamda "parti" anlaşılır. Bu arkadaş "örgüt hiçtir" diyor, belki duygusal olarak abartıyor ama, onun gördüğü, bildiği "örgüt" "Leninist parti" değildir. Sorun burada zaten. Türkiye sosyalist hareketinin yükselmesinin koşulu da bu "parti"nin inşasında yatıyor. Umutsuzluğa kapılan arkadaşlara bunu anlatmak gerek. Örgütsüz hiçbir şey olmaz. Sönümlenmeye ve yenilmeye mahkum bireysel bazı çıkışlar olur yalnızca. İktidara ulaşmanın yolu sıkı örgütlenmeden geçer. Değil komünistler bakımından, bugün iktidara ortak olmuş cemaat bile sıkı örgütlenmesi sayesinde bu duruma gelmiştir.
Örgüt-parti tartışmasız önemli. Sadece siyasal devrim için değil, devrim sonrasındaki toplumsal dönüşümler için de gerekli. Parti olmadan ne sosyalist bir devrim gerçekleştirilebilir ve ne de komünizm adını verdiğimiz sınıfsız toplumsal formasyon. Bir başka deyişle örgüt-partinin öncülüğü kapitalizmden komünizme varıncaya kadar sürecektir ve siyasal devrimden sonraki işlevi de sona ermeyecektir. Hep vurgulanmaya çalışılıyor; şunun için: işçi sınıfı ve emekçi halk sınıflı toplumda yığınsal olarak tarihsel çıkarlarının farkına varamaz. Parti bu yüzden bu sürecin olmazsa olmazıdır ve sınıfın ideolojik aklıdır.
Burada önemli olan ''nasıl bir örgüt-parti?'' sorusunun yanıtını verebilmekten geçiyor. Ve bu sorunun yanıtı da her şeyden önce ''nasıl bir devrim?'' sorusunun yanıtını verebilmekle geçiyor. Nasıl bir devrim sorusu ise, nasıl bir ülkede ve hangi koşullar altında bulunduğumuzun sağlıklı çözümlemesini gerektiriyor. Nesnel koşulları göz ardı eden bir örgütlenme anlayışının biçimsel-içsel yapısının şu ya da bu olmasının o andan sonra hiç bir önemi de kalmıyor. Bu yüzden örgütsel yapıların-partilerin nesnel koşullarla, sınıfın ve emekçi halkın toplumsal bilinci ve eylemsellik durumu ile örtüşmesi de gerekiyor.
Partinin hem devrimi yapmak için, hem de devrimden sonra sosyalizmin inşasında ve komünist topluma geçişte öncü güç olduğu kesin. Ancak partinin örgütsel yapısı tabii ki aynı olmayacaktır. Çünkü devrimden önceki parti ile devrimden sonraki partinin işlevleri farklıdır.
Leninist parti modeli devrimi yapacak parti için genel ilkeleri belirliyor. Rusya'da devrimden sonra, Lenin tarafından "parti iktidarı" değil, "Sovyet" iktidarı, yani işçi komünlerinin oluşması ve iktidar erkinin ele geçirilmesi öngörülmüştü. Ancak bunu sağlıklı biçimde oluştuğu ve geliştiği söylenemez. Sosylist ülkelerde iktidar "parti iktidarı"ydı. Tamam parti, çocuk yaşta üye almaya başlıyor, "genç öncü" örgütlerinde çocuklara Marksizm-Leninizm'i öğretiyor, komünist gençlik teşkilatında bilinci pekiştiriyor ve parti üyeliği ile sözde tam anlamda "çelikten" komünistler yaratıyordu. Üstelik artık iktidarda olduğunuzdan tüm eğitim sistemi ve tüm medya da partinin emrindeydi. Peki bu model başarıya ulaştı mı? Unutmayalım, Yeltsin'i de, Gorbaçov'u da, Aliyev'i, Türkmenbaşı'sı, Putin'i de bu yapıdan çıktı. Sosyalizmi yıkanlar ve bir bölümü hırsızlıkla kapitalist olanların önemli bir bölümü bu yapıdan çıktı.
Yani, sosyalizm sonrası örgütlenme biçimi ve sosyalizmin nasıl kurulacağı apayrı bir konu. Bence devrim sonrasını bu aşamada tartışmak yersiz. Önemli olan Türkiye'de günümüzde nasıl bir parti modeli geliştirileceği ve devrim için ne gibi örgütlenmelere gidileceğidir. Komünist hareketi destekleyecek, komünizme taraftar kazanacak yan ve yardımcı örgütlere de gerek var. Partinin çok disiplinli ve merkeziyetçi bir yapıda olması da gerekli. Hatta bazı kadroların illegal kalması da gerekli. Bu illegal kadrolar konusu sürekli faşist darbelere maruz kalan bir ülkede büyük önem taşıyor. Yoksa örgütü kolayca dümdüz ediyorlar. Bu arada bazı kadroların gizli kalması ve devlet örgütüne sızması da ihmal edilmemeli.
Bu ileti en son yorum2006
tarafından 26.01.2014- 06:51 tarihinde, toplamda 1 kez değiştirilmiştir.
Sitemiz Bir Paylasim
Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize
kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu
nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara
aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve
materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden
kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine
yollayabilirsiniz.
