SolPaylaşım  
Ana Sayfa  |  Yönetim Paneli  |  Üyeler  |  Giriş  |  Kayıt
 
OTURUYORSAN KALK; AYAKTAYSAN YÜRÜ; YÜRÜYORSAN KOŞ!
Yurt ve dünya sorunlarına soldan bakan dostlar HOŞGELDİNİZ .Foruma etkin katılım yapabilmeniz için KAYIT olmalısınız.
Yeni Başlık  Cevap Yaz
 Toplam 2 Sayfa:   Sayfa:   [1]   2   >   son» 
Sol, iktidara nasıl gelebilir?           (gösterim sayısı: 16.566)
Yazan Konu içeriği
Üye Profili boşluk
ilkay
[ Mustafa ]

Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 08.10.2013
İleti Sayısı: 417
Konum: İstanbul
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Konu Yazan: ilkay
Konu Tarihi: 21.04.2014- 15:49


Sol, iktidara nasıl gelebilir?  
Erkin Özalp


Kanımca, 30 Mart 2014 yerel seçimlerinin ardından, sosyalist solda, iktidara ulaşmak için somut olarak nelerin yapılması gerektiğinin tartışılması çok daha gerekli hale geldi. Aşağıdaki uzunca metin, Ocak 2012’de, yani Gezi Direnişi öncesinde yayımlanan Teorisyeniniz Devrimciydi adlı kitabımın son bölümü. Önceki bölümler atlanarak okunduğunda bazı yanlış anlamalara yol açabileceği kaygısını taşımakla birlikte, paylaşmakta yarar gördüm...

Resim Ekleme

İktidara nasıl gelinir?

Marksistler, demokrasinin bulunmadığı ülkelerde, işçi sınıfının siyasal iktidarı alabilecek güce ulaşması amacıyla, demokrasi mücadelesi yürütür. Ya burjuva demokrasisiyle yönetilen ülkelerde?

1917 Ekim Devriminin, İkinci Dünya Savaşı öncesinde ve sırasında Avrupa ülkelerinde ortaya çıkan anti-faşist direniş hareketlerinin ve savaş sonrasında Latin Amerika, Afrika ve Asya ülkelerinde yürütülen silahlı mücadelelerin etkisi altında, işçi sınıfının iktidara yalnızca iki yolla gelebileceği düşüncesi güç kazandı: Halk ayaklanması ve silahlı mücadele.

Düzen değişikliğinin ancak “zor yoluyla” gerçekleşebilecek olduğu doğrusu da, bu düşünceyi destekledi. Daha önce aktarmış olduğum üzere, Marx, Komünist Parti Manifestosu’nda açıkça yazmıştı:



“Komünistler, görüşlerini ve amaçlarını gizlemeye tenezzül etmez. Hedeflerine ancak şimdiye kadarki tüm toplum düzeninin zorla yıkılması yoluyla ulaşılabileceğini açıkça ilan ederler.”



Ne var ki, en azından bugüne kadar, burjuva demokrasisiyle yönetilen hiçbir ülkede, işçi sınıfı, halk ayaklanması ya da silahlı mücadele yoluyla iktidara gelmedi.

İşçi sınıfının burjuva düzenini zorla yıkmak (burjuva devlet aygıtını parçalamak) zorunda olması başka bir şeydir, bunu yapmak üzere iktidara hangi yollarla gelebileceği tartışması başka bir şey.

Marx, 1872 yılında Hollanda’nın başkenti Amsterdam’da yaptığı bir konuşmada, işçi sınıfının siyasal mücadelesinin önemini vurgularken, iktidara gelmenin tek bir yolunun bulunmadığını da eklemişti:



“İşçi, emeğin yeni örgütlenmesini kurmak için, bir gün siyasi gücü ele geçirmek zorundadır; eski kurumları ayakta tutan eski siyaseti devirmek zorundadır; eğer, bunu ihmal etmiş ve küçümsemiş olan eski Hıristiyanlar gibi, yeryüzündeki cenneti yitirmek istemiyorsa.

Ama, bu hedefe ulaşmanın yollarının her yerde aynı olduğunu ileri sürmedik.

Farklı ülkelerin kurumlarını, âdetlerini ve geleneklerini hesaba katmak gerektiğini biliyor ve işçilerin hedeflerine barışçıl yollarla ulaşabilecekleri Amerika, İngiltere gibi ülkelerin bulunduğunu inkar etmiyoruz; eğer sizin kurumlarınızı daha fazla tanıyor olsaydım, bunlara belki Hollanda’yı da eklerdim.”[ii]



1872 yılında, Fransa’daki Paris Komününün kanla bastırılmasının üzerinden henüz yalnızca bir yıl geçmişti ve dünya üzerinde parlamenter demokrasiyle yönetilen yalnızca birkaç ülke vardı. Bu ülkelerden biri olan Hollanda, İngiltere gibi, biçimsel yetkilere sahip bir krala sahip olmayı sürdürüyordu...

İşçi sınıfının iktidara gelmesi, işçi sınıfı devriminin sonu değil, başlangıcıdır. İktidara barışçıl yollarla gelinse bile, eski toplum düzeninin yıkılması sırasında burjuvazinin direnişine karşı şu ya da bu ölçüde zora başvurulması kaçınılmaz hale gelir. Engels, Kapital’in birinci cildinin İngilizce baskısına yazdığı önsözde, Marx’a göre, “İngiltere’nin, en azından Avrupa’da, kaçınılmaz toplumsal devrimin tümüyle barışçıl ve yasal araçlarla gerçekleştirilebileceği tek ülke olduğu”nu belirttikten sonra, şöyle devam etmişti:



“Elbette, İngiltere’nin egemen sınıflarının, bir ‘proslavery rebellion’ [kölelik yanlısı isyan] çıkarmadan bu barışçıl ve yasal devrime boyun eğmesini neredeyse hiç beklemediğini eklemeyi asla unutmadı.”[iii]



Burjuva demokrasisiyle yönetilen ülkelerde, siyasal mücadele, her şeyden önce, devlet yönetiminde pay sahibi olma mücadelesidir. En ileri hedefi siyasal iktidarın alınması olan bu mücadelenin diğer hedefleri arasında, seçimler aracılığıyla elde edilebilen milletvekillikleri, belediye başkanlıkları, yerel meclis üyelikleri vb. bulunur. Kuşkusuz, devrimciler açısından, siyasal mücadele, “koltuk kapma mücadelesi”ne indirgenemez. Siyasal hedeflere sahip kitle hareketlerinin ortaya çıkarılması ve ortaya çıkan hareketlerin daha ileri hedeflere yönlendirilmesi, siyasal mücadelenin vazgeçilmez bir parçasıdır. Ne var ki, kitle hareketlerinin çoğu güncel hedefler doğrultusunda şekillenir ve başarıya ulaşılsa da ulaşılmasa da, er ya da geç son bulurlar. Bu hareketlerin görece kalıcı kazanımlar üretmesi, devlet yönetiminde belirli mevzilerin elde edilmesine de bağlıdır.

Söz konusu mevzilerin varlığı, işçi sınıfının iktidara gelmesini güvence altına alamaz elbette. Dahası, tarihsel deneyimlerin de gösterdiği üzere, seçimlere fazlaca bel bağlayan ve burjuva siyasetinin kurallarını benimseme yoluna giden sol partiler, devrimciliklerini yitirme tehlikesiyle karşı karşıyadır. Günümüzün Avrupa sosyal demokrasisi, bir dönemin Marksist işçi sınıfı partilerinin devrimciliklerini yitirmelerinin ürünü olmuştu. Tek amaç seçimlerle elde edilebilecek mevzileri kazanmaya ve bunları korumaya dönüştüğünde, toplumsal ölçekte devrimci dinamiklerin zayıfladığı dönemlerde, devrimcilikten uzaklaşılması kaçınılmaz hale gelir.

Birinci Dünya Savaşı gündeme geldiğinde, Avrupa’nın kitlesel işçi sınıfı partileri, milliyetçiliğin kendi ülkelerindeki (ve kendi saflarındaki) yükselişine direnememişti. Savaşa karşı çıkmak yerine, kendi burjuva iktidarlarını desteklemişlerdi.

İşçi sınıfı partilerini devrimcilikten uzaklaştıran dinamikler arasında, devlet yöneticiliği görevlerine gelen parti kadrolarının kazandıkları ayrıcalıkları koruma çabaları da vardır, güç kazanan siyasal partilerin mevki düşkünleri için bir çekim merkezi haline gelmesi de...

Ancak, tüm bu tehlikelerin ilacı, seçimlerden uzak durmak ya da bunları önemsiz saymak olamaz.

Henüz iktidara gelmemiş olan bir işçi sınıfı partisi, hangi mücadele araçlarını (çok fazla) öne çıkarırsa çıkarsın, belirli tehlikelerle karşılaşacaktır. Her mücadele aracı, onu bir amaç haline getirenlerin ortaya çıkmasını mümkün kılar. Bu söylenen, silahlı mücadele için de geçerlidir, kitle örgütlerinde ve sendikalarda güç kazanma mücadelesi için de. Örneğin, Türkiye’de, meslek odalarında sözde “örgütlü mücadele” yürüten, ama gerçekte devrimcilikle neredeyse hiçbir ilgileri kalmamış olan solcuların sayısı az değil.

Siyasal iktidarı alma mücadelesiyle bağı doğru şekilde kurul(a)mayan hiçbir mücadele aracı ya da mevzi, kendi başına, devrimci nitelik taşımaz. Dolayısıyla, her ülkenin Marksistlerinin ilk yapması gereken şey, o ülkede siyasal iktidara ulaşmanın yolunu tartışmaktır.

Solun iktidara gelmesi, çok karmaşık ya da anlaşılmaz süreçlerin ürünü olamaz. Ne de olsa sözünü ettiğimiz şey, küçük bir topluluğun gerçekleştireceği bir darbe değil, işçi sınıfının iktidarı alması.

Devrim, her zaman, somut koşulların bir ürünüdür. Dünyanın tüm ülkeleri için geçerli bir devrim stratejisi tarif etmek de, başka ülkelerin deneyimlerini aynen kopyalamak da olanaksız. Dolayısıyla, “devrim nasıl yapılır?” diye değil, “şu ülkede devrim nasıl yapılır?” diye sormak gerekir.

Ama diğer taraftan, herhalde hiçbir ülkenin Marksisti, yüz yıllık devrimler ve siyasal mücadeleler tarihinden, kendi ülkesi için de önem taşıyacak olan hiçbir sonucun çıkarılamayacağını iddia edemez.

20. yüzyılın başlarında, Marksistler arasında yürütülen devrim stratejisi tartışmaları, kısa süren Paris Komünü deneyimi bir yana bırakılacak olursa, hiç yaşanmamış bir şey hakkındaydı. İkinci Dünya Savaşı sonuna kadar da, örnek olma değeri sınırlı Moğolistan dışında, bir tek Rusya örneği vardı Marksistlerin elinde.

Oysa bugün, “Sol bugüne kadar iktidara hangi yollarla geldi?” tablosunu dolduracak kadar deneyim var, geçmişimizde.

Tabloda, görece geniş (ama sosyal demokrasiyi ve ulusalcı hareketleri kapsamayan) bir tanımıyla “sol”un iktidara (kabaca) hangi şekillerde geldiği özetleniyor. Fransa ve Portekiz örneklerinde, bu ülkelerin komünist partilerinin hükümet ortağı durumuna gelmesini kastediyorum.




SOL CEPHE
Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
ilkay
[ Mustafa ]

Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 08.10.2013
İleti Sayısı: 417
Konum: İstanbul
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Cevap Yazan: ilkay
Cevap Tarihi: 21.04.2014- 16:01


TABLO: Sol bugüne kadar iktidara hangi yollarla geldi?


Öncesindeki yönetim biçimi-Solun mücadele gündemi-İktidara gelme yolu
-------------------------------   ----------------------------   ----------------------


Rusya (1917)-Çarlık (monarşi)-Çarlığa karşı demokrasi-Halk ayaklanması

Moğolistan (1924)-Çin işgali-İşgale karşı bağımsızlık-S.S.C.B yardımıyla silahlı mücadele

Arnavutluk (1944)-İtalyan işgali-İşgale karşı bağımsızlık-Silahlı mücadele

Fransa (1944)-Alman işgali-İşgale karşı bağımsızlık-Silahlı mücadele ve bağımsızlık sonrasında seçim

Yugoslavya (1945)-Alman işgali-İşgale karşı bağımsızlık-Silahlı mücadele ve bağımsızlık sonrasında seçim

Polonya (1945)-Alman işgali-İşgale karşı bağımsızlık-Kızılordu müdahalesi

Bulgaristan (1946)-Krallık-Nazi Almanyası’nın işbirlikçiliğini yapan krallığa karşı mücadele
Silahlı mücadele ve Kızılordu müdahalesi

Çekoslovakya (1948)-Alman işgali-İşgale karşı bağımsızlık-Kızılordu müdahalesi

KDHC (Kuzey Kore, 1948)-Japon işgali-İşgale karşı bağımsızlık-Silahlı mücadele ve Sovyet müdahalesi

Alman Demokratik Cumhuriyeti (1949)-Faşizm-Faşizme karşı mücadele-Kızılordu müdahalesi

Macaristan (1949)-Krallık-Nazi Almanyası’nın işbirlikçiliğini yapan krallığa karşı mücadele
Kızılordu müdahalesi

Çin (1949)-Tek parti diktatörlüğü-Tek parti diktatörlüğüne ve İkinci Dünya Savaşı’nda Japon işgaline karşı mücadele-Silahlı mücadele

Vietnam (1954)-Fransız sömürgesi, Japon işgali-Sömürgeci-işgalci güçlere karşı bağımsızlık-Silahlı mücadele

Küba (1959)-Diktatörlük-Diktatörlüğe ve ABD sömürgeciliğine karşı bağımsızlık-Silahlı mücadele

Güney Yemen (1967)-İngiliz sömürgesi-Sömürgeciliğe karşı bağımsızlık-Silahlı mücadele

Şili (1970)-Burjuva demokrasisi-ABD şirketleriyle ve yoksullukla mücadele, toprak reformu-Seçim

Portekiz (1974)-Diktatörlük-Diktatörlüğe karşı demokrasi-Halk ayaklanması

Angola (1975)-Portekiz sömürgesi-Sömürgeciliğe karşı bağımsızlık-Silahlı mücadele

Nikaragua (1979)-Diktatörlük-Diktatörlüğe ve ABD sömürgeciliğine karşı demokrasi ve bağımsızlık-Silahlı mücadele

Venezüella (1999)-Burjuva demokrasisi-Yolsuzluklarla ve yoksullukla mücadele-Seçim

Bolivya (2006)-Burjuva demokrasisi-Yabancı şirketlerle ve yoksullukla mücadele, yerli halkların ve tarım üreticilerinin haklarının savunulması-Seçim

Nikaragua (2006)-Burjuva demokrasisi-Yoksullukla ve ABD emperyalizmiyle mücadele
-Seçim

Nepal (2006)-Krallık-Krallığa karşı demokrasi-Silahlı mücadele ve halk ayaklanması

Güney Kıbrıs (2008)-Burjuva demokrasisi-Kıbrıs sorununun çözülmesi, sosyal devlet politikalarının geliştirilmesi-Seçim


Tablodaki örneklerden bazıları beğenilmeyebilir, bazıları Marksizmin tümüyle uzağında kabul edilebilir. Örneğin, 2008 yılında Güney Kıbrıs’ta iktidara gelen AKEL (Emekçi Halkın İlerici Partisi), tüzüğüne göre “Marksist-Leninist” bir parti olmasına[iv] ve komünist partilerin uluslararası toplantılarına katılmasına karşın, asıl olarak sosyal demokrat politikalar izliyor. Zaman içinde solculaşmış olan Venezüella Devlet Başkanı Hugo Chavez’in ise başlangıçta Marksizmle neredeyse hiçbir ilişkisi bulunmuyordu.

Bu arada, burjuva demokrasisiyle yönetilen ülkeler için solun mücadele gündemini özetlemek diğer örneklerde olduğundan daha zor, çünkü sol güçlerin seçim programları bir iki madde ya da başlıkla özetlenemeyecek kadar genişti.

Ayrıca, tabloda yer alan ve solun seçim yoluyla iktidara geldiği tüm ülkelerde başkanlık sisteminin bulunduğunu eklemekte yarar var. Başkanlık sistemi, tek tek başkan adaylarının önemini artırırken, farklı güçlerin ittifak kurarak ortak bir adayı desteklemelerini kolaylaştırıyor. Şili’de, Salvador Allende, komünistlerin, sosyalistlerin ve sosyal demokratların ittifakı olan Halk Birliği’nin (Unidad Popular) adayı olmuştu. Venezüella’da, kurucusu olduğu halkçı hareketin liderliğini yapan Hugo Chavez, onu başkanlığa taşıyan seçimde, komünistlerin ve sosyal demokratların desteğini almıştı.

Bugüne kadarki deneyimlerden çıkarılabilecek olan bazı sonuçlar şöyle özetlenebilir:

1. Monarşi, diktatörlük, faşizm, işgal ya da sömürgecilik söz konusu olduğunda, sol, demokrasi ve/veya bağımsızlık mücadelesine öncülük ederek, silahlı mücadele ve/veya halk ayaklanması yoluyla siyasal iktidara ulaşabildi.

2. Sol, burjuva demokrasisiyle yönetilen hiçbir ülkede, silahlı mücadele ya da halk ayaklanması yoluyla iktidara gelmedi.

3. Komünistler, hiçbir dönemde, çok karmaşık siyasi denklemlerin ürünü olarak, bunlar içinde çok özel yerler tutarak iktidara gelmiş değil... İçinde komünistlerin de şu ya da bu ölçüde yer aldıkları ya da sonradan önem kazandıkları tüm devrimler, somut, herkes tarafından kolaylıkla anlaşılabilen mücadele başlıklarının ürünü oldu.

Aslına bakılırsa, burjuva demokrasisiyle yönetilen ülkelerde silahlı mücadele yoluyla devrim bekleyenlerin çoğu, “gizli/örtülü faşizm” ya da “gizli/örtülü işgal” gibi kavramları kullanarak, söz konusu beklentinin faşizm ya da işgal durumları için daha anlamlı olduğunu doğruluyor.

Komünistler, diktatörlük koşulları altında, demokrasi mücadelesi yürütür. Diktatörlüklerin en zayıf noktası, halkın devlet yönetimine katılmasını engellemeleridir. Komünistler de buraya saldırarak, halkın devlet yönetimine katılma kanallarının açılması talebinin en ileri savunucuları olmaya çalışır.

Demokrasinin olmadığı ya da işgale uğramış ülkelerde, solun nicel gücünün önemi azalır, mücadeleye öncülük edenlerin niteliği önem kazanır. “Düşman” gücün toplumsal meşruiyetinin sınırlı olduğu koşullar altında, sol, nicel açıdan zayıf olsa bile, bu güce karşı mücadelesi sayesinde siyasal gücünü artırabilir, iktidara gelebilir.

Diktatörlük koşullarında, sermaye sahiplerinin çoğunun mevcut iktidarın işbirlikçiliğini yapması ve çıkarları zarar gören sermaye sahiplerinin radikal siyasal girişimlerden uzak durması, solun işini kolaylaştırır. Neredeyse her tür siyasal örgütlenmenin yasaklı olduğu dönemlerde, burjuvazinin çıkarlarını temsil etmeye çalışan muhalif siyasal akımlar genellikle zayıf kalır. Demokrasiyi savunmanın bile büyük cesaret gerektirdiği ülkelerde, bir halk ayaklanması patlak verdiğinde, o ana dek demokrasiyi savunmuş olanlar, hareketin öncülüğünü üstlenme ya da paylaşma şansını daha kolay bulabilir. Örneğin, 1917 yılının Şubat ayında çarlık rejimine karşı bir halk ayaklanması gerçekleştiğinde, Rus burjuvazisinin çıkarlarını temsil etmeye çalışan siyasal akımlar hayli zayıftı. Şubat Devrimi ile Ekim Devrimi arasındaki dönemde, Bolşeviklerin en önemli rakipleri, burjuva partileri değil, devrimi ilerletmek konusunda yeterli kararlılık ve cesarete sahip olmayan sol partilerdi.

Buna karşın, burjuva demokrasisiyle yönetilen ülkelerde, düzen partileri, iktidara gelebilmek için, halkın neredeyse her tür hoşnutsuzluğunu ifade etmek ve bunlar için çözüm yolları tarif etmek konusunda birbirleriyle yarışır. Halkın bütününün ya da geniş kesimlerinin en önemli güncel sorunlarının hangileri olduğu ve bunların çözümü için nelerin yapılması gerektiği hakkında, özünde her biri düzen içi olsa bile, sayısız programatik çerçeve üretilebilir. Düzen partileri için siyasal mücadelenin ödülü büyüktür: Maddi getirisi yüksek olan yöneticilik görevleri. Bu partiler ve onların içinde faaliyet gösteren siyasetçiler için, siyasal mücadele, bir “yatırım aracı”dır. Hem partiler hem de tek tek siyasetçiler, seçimler öncesinde, seçmen desteğini kazanmaya yönelik vaatlerde bulunmanın yanı sıra, çok para harcar. Tüm bunlara, işçi sınıfı temsilcilerinin önünü kesmeye yönelik hukuki düzenlemeler (örneğin seçim barajları), kovuşturmalar, polis baskısı, sermaye medyasının yok sayma ya da karalama çabaları ve yasadışı baskılar da eklenir. Kısacası, çoğunluğun çıkarlarını temsil edenlerin devlet yönetiminde pay sahibi olmalarının önünde çok fazla engel vardır. Burjuva demokrasisi, işte bu nedenlerle, “biçimsel” bir demokrasidir. Görünürde halkın devlet yönetimine katılmasına olanak sağlanırken, gerçekte bu olanağın ortadan kaldırılması için her şey yapılır.

Burjuvazi işçi sınıfının temsilcilerini devlet yönetiminden uzak tutmak için elinden geleni yaparken, solun, “biz bu oyunun parçası olmayacağız” deyip seçimlerden uzak durması ya da seçimlerde somut başarılar elde etmenin yollarını bulma çabasını göstermemesi, siyasal iddiasızlık anlamına gelecektir. Seçimler yoluyla herhangi bir başarı elde edemeyen bir sol, belirli mücadele başlıkları üzerinden devlet yönetimi üzerinde de belirli bir ağırlık kazanabilecek olsa bile, siyasal iktidara ulaşma şansı bulunmayan güçlerden biri olarak kalacaktır.

Seçimlere hiç girmeden bile, ülke siyasetine müdahale edilebilir. Örneğin, meclisin gündemine başka ülkelere asker göndermeye yönelik bir tezkere geldiğinde, kitlesel bir savaş karşıtı mücadeleyle, bu tezkerenin reddedilmesi sağlanabilir. Emekçilerin çıkarlarına aykırı yasal düzenlemelerin kabul edilmesi, kitlesel protestolar yardımıyla engellenebilir. Sendikalar, meslek örgütleri ve kitle örgütleri, üyelerinin çıkarları doğrultusunda yasal düzenlemelerin yapılması (ya da onların çıkarlarına aykırı yasal düzenlemelerin engellenmesi) için mücadele ettikleri ölçüde, ülke siyasetine müdahale etmiş olur. Hatta, bazı konuların yalnızca İnternet ortamında yaygın olarak tartışılması bile, devlet yöneticilerini bazı şeyleri yapmak ya da yapmaktan vazgeçmek zorunda bırakabilir.

Ama bu tür örneklerin çoğunda, başarıya ulaşıldığında bile, sonuç alınmış ve mücadele sona ermiş olur. Solun siyasal gücü sınırlıysa, elde edilen kazanımlar, soldan çok düzen partileri tarafından kullanılacaktır. Ne de olsa, toplumsal ölçekte önem kazanan mücadelelerin çoğu, muhalefetteki düzen partilerinin bir bölümü tarafından (yalnızca iktidarı yıpratma amacıyla bile olsa) desteklenir. Dahası, iktidardaki parti(ler) de, söz konusu kazanımların en azından bir bölümünü sahiplenmeye çalışır.

Lenin, bir devrimin gerçekleşebilmesi için, bir “devrimci durum”un ortaya çıkmasının zorunlu olduğunu vurgulamıştı. Nesnel koşulların ürünü olan devrimci durumun üç temel göstergesi şunlardı: (1) Bir bunalımın ürünü olarak kendi içlerinde bölünen üst sınıfların (yönetenlerin) eskisi gibi yönetememesi; (2) geçmişe göre daha fazla ezilen alt sınıfların (yönetilenlerin) eskisi gibi yönetilmek istememesi; (3) ilk ikisinin ürünü olarak kitlesel hareketlerin geçmişte görülmemiş boyutlara ulaşması.[v]

Burjuva demokrasisinin varlığı, burjuvaziye önemli bir olanak sağlar. Devrimci dinamiklerin güçlü olduğu dönemlerde, yalnızca devrimciler değil, o sırada muhalefette olan düzen partileri de, hoşnutsuz kitlelerin desteğini alma mücadelesi yürütür. Bu partiler, görünürde son derece radikal olan vaatlerde de bulunabilir. Örneğin, CHP, 1970’li yıllarda “düzen değişikliği” savunuculuğu yaparak oy toplamaya çalışmıştı. Bu partinin seçim bildirgelerinde, “Devlete de servete de kul olmayacaktır hiç kimse” denebiliyordu.[vi]

Bir devrimci durumda, büyük olasılıkla, mevcut hükümet istifa eder ve erken seçimlere gidilir. Erken seçimlerde solun alacağı sonuç, savunduğu (ve en azından bir bölümü düzen partileri tarafından da dillendirilecek olan) hedefler kadar, o ana dek elde ettiği siyasal güce de bağlı olur.

Bir ülkenin belirli bir dönemde burjuva demokrasisiyle yönetilmesi ve biçimsel açıdan bağımsız olması, bu durumun hiçbir zaman değişmeyeceği anlamına gelmez elbette. Örneğin, Türkiye devrimi, belki de, ülkenin bir savaşa girmesinin, bu savaşın görece uzun sürmesinin ve savaşa karşı mücadelenin toplumsal ölçekte güç kazanmasının ürünü olacak.

İktisadi bunalım dinamiklerinin de etkisiyle iç politika alanında sıkışan bir hükümetin dış savaş açma yoluna gitmesi ve savaşı gerekçe göstererek her tür demokratik kurumu ve bu arada işçi sınıfının kazanılmış haklarını ortadan kaldırması olasılığı hiçbir zaman gündemden tümüyle düşmeyecektir. Ancak, böylesi bir gelişme yaşandığında, bu olasılığı önceden tahmin etmiş ve hatta propagandasını yapmış olanlar, sırf bu nedenle, halkın desteğini arkalarında bulmayacaktır. Büyük olasılıkla, savaşın başlamasının öncesinde ve sonrasında estirilecek olan milliyetçilik rüzgarları, sol hareketlerin etkisizleştirilmesini kolaylaştıracaktır. Sol, ancak, savaşın uzaması, toplumsal ölçekte giderek daha yıkıcı sonuçlar doğurması, belki ülkenin önemli bir bölümünün ya da tümünün işgale uğraması ve bu süreçte savaşa veya işgalcilere karşı kararlı bir şekilde mücadele etmiş olması durumunda, iktidar adayı bir güç haline gelebilecektir.

Bu tür bir olasılığa karşı yapılabilecek olan tek hazırlık, solun, savaş öncesinde, mümkün olduğunca büyük bir siyasal güç haline gelmesini sağlamaktır.

Savaş dışındaki bir başka olasılık, yine iktisadi bunalım dinamiklerinin etkisi altında, faşist bir rejimin kurulması.

Bu olasılığa karşı da bugünden yapılabilecek olan en iyi hazırlık, burjuva demokrasisinin sağladığı olanaklardan en etkili şekilde yararlanarak, onun ortadan kaldırılmasının daha güçlü bir tepki uyandırmasını güvence altına almaktır.

Konuya sol kadrolar açısından da bakabiliriz. Savaşa ya da faşizme karşı hazırlıklı olmanın yolu, bir gün bunlarla mücadelenin gerekli hale gelebileceğinin (ya da gelmek zorunda olduğunun) sürekli hatırlatılmasından geçemez. Bu konularda eğitim verilmesi de, söz konusu eğitim tümüyle soyut kalacağından, pek fazla işe yaramayacaktır. Buna karşın, burjuva demokrasisinin sağladığı olanakları en verimli şekilde değerlendirerek (ve bu arada “olağan” sayılan dönemlerdeki faşizan uygulamalarla baş ederek) somut kazanımlar elde eden kadrolar, bunlar ortadan kaldırıldığında, çok daha güçlü ve toplumsal ölçekte meşru tepkiler üretebilecektir.

Bir başka olasılık, iktisadi bunalımlardan birinin, önde gelen düzen partilerinin tümünü yıpratacak ve devlet kurumları içinde de bölünmelere yol açacak bir siyasal bunalıma yol açması ve solun da içinde yer alabileceği, seçim yoluyla iktidara gelmeyi hedefleyen halkçı bir siyasi hareketin (cephe, ittifak, blok vb. biçiminde) ortaya çıkması. Solun bu tür bir hareket içindeki yeri ve ağırlığı da, öncesindeki siyasal gücüne bağlı olacaktır. Söz konusu hareketin seçimlere girmesinin hukuksuz olarak engellenmesinin bir halk ayaklanmasına yol açması türü ek olasılıklardan da söz edilebilir elbette. Halkçı bir hareketin iktidara gelmesi durumunda, sol, bu iktidarı bir işçi sınıfı iktidarına dönüştürmeye çalışacaktır.

Son olarak, benzer bir durumda, solun kendisi, öncesinde yeterli siyasal güce ulaşmışsa, bir halk hareketine öncülük ederek, seçim yoluyla iktidara gelme girişiminde bulunabilir... Kuşkusuz, böylesi bir durumda, solun seçime girmesinin engellenmesi, demokrasinin tümüyle askıya alınması ve bunlara tepki olarak bir halk ayaklanmasının gerçekleşmesi olasılığı daha yüksek olacaktır.



SOL CEPHE
Bu ileti en son ilkay tarafından 21.04.2014- 16:02 tarihinde, toplamda 1 kez değiştirilmiştir.
Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
ilkay
[ Mustafa ]

Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 08.10.2013
İleti Sayısı: 417
Konum: İstanbul
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Cevap Yazan: ilkay
Cevap Tarihi: 21.04.2014- 16:03


Türkiye solunun mücadele gündemi

Türkiye solu, uzunca bir süredir, “ihmal edilebilir” bir siyasal güç olmanın ötesine pek geçemiyor.[1] Bu durumun sol içi açıklamaları, kabaca, şöyle özetlenebilir: Sol, siyasal açıdan yeterince güçlü değil, çünkü yeterince güçlü bir örgütlülüğe sahip değil. Ve Türkiye solu yeterince güçlü bir örgütlülüğe sahip değil, çünkü siyasal açıdan yeterince güçlü değil.

Solun bugün için (yalnızca siyasal alanda değil, aynı zamanda sendikalarda, kitle örgütlerinde vb.) yaptığı şey, daha çok, “örgütlenme ve mücadele etme gerekliliği”nin propagandası... “Şu kadar kişi örgütlense, mücadele etse, neler değişmez ki?” diye sormak, elbette tümüyle anlamsız değil. Ama insanlara (birilerini daha bulup getirmek dışında) somut olarak neler yapacakları söylen(e)mediğinde ya da mücadele ederek anlamlı sonuçlara ulaşmaları sağlanamadığında, bir süre sonra, “örgütlenmek ve mücadele etmek de pek bir işe yaramıyormuş” diyenlerin sayısı artacaktır.

Kısır döngüyü kırmanın yollarını arayanların sayısı da az değil tabii ki.

Bazıları, “daha iyi analiz yapmak” ya da “daha yaratıcı olmak” gerektiği türü saptamalarda bulunuyor.

Daha iyi analiz ve daha fazla yaratıcılık her zaman daha yararlı olsa bile, bunların gerekli olduğunu vurgulayanların çoğu, gerekli olduğunu söyledikleri şeylerin somut örneklerini sunmuyor. Asıl önemlisi, Marksistlerden bile gelse, “analiz yeteneği”ne ya da “yaratıcılık”a yapılan vurgular, Marksizmden uzaklaşma tehlikesini de barındırır. Çünkü, Marksizm, çok “yaratıcı” birtakım bireylerin ortaya çıkmasına, bu bireylerin çok “derin” bazı analizler yapmalarına ve buradan da çok “incelikli” bir strateji çıkarmalarına bel bağlamaz. Tam tersine, kitlelerin eseri olacak bir devrimin yolunu tarif etmeye çalışır.

Bazıları, farklı toplumsal kesimleri ve hareketleri sıralayarak, onları bir araya getirmek (ya da “onlara gitmek”) gerektiğini savunuyor: İşçiler, kadınlar, gençler, öğrenciler, emekliler, kent yoksulları, Aleviler, Kürtler, çevreciler, farklı cinsel yönelimlere sahip kesimler, GDO karşıtları, nükleer enerji karşıtları, savaş karşıtları, azınlıklar vb. vb.

Gerçekten de, bu yolla, ülke nüfusunun iki üç katını bir araya getirmek mümkün!

Ama ülke nüfusu zaten bir arada yaşayan insanlardan oluşuyor. Sorun, bir arada olmanın, kendi başına, birlikte mücadele etmeyi mümkün kılmaması. Tam tersine, farklı toplumsal kimliklere ve farklı kaygılara dayalı farklı talepler, insanları birleştirmekten çok bölmeye de yarayabiliyor. Sol açısından gerekli olan, farklı kesimlerin tek bir siyasal iktidar mücadelesinde ortaklaştırılmasını sağlayabilecek olan somut hedefleri netleştirmek.

Solun denediği yollardan bir başkası, belirli aralıklarla, asıl amacı örgütlü mücadeleye yeni insanların kazandırılması olan “kampanya” ya da “çalışma”lar düzenlemek... Harcanan emekle orantılı olarak, bu tür girişimlerden belirli sonuçların alınması her zaman mümkündür. Örneğin, belirli bir dönem boyunca işçileri hedef alan yoğun bir çalışmayla, çok sayıda işçinin belirli toplantılara katılması, onlarla bildiri dağıtımı, basın açıklaması, imza toplama gibi bazı eylemlerin yapılması ve bazı işçilerin örgütlenmesi sağlanabilir. Ama yürütülen çalışma (daha çok sayıda işçiyle temas kurmak dışında) somut kazanımların elde edilmesini ve daha ileri somut kazanımların hedeflenmesini mümkün kılmazsa, çalışmaya katılan işçilerin sayısı azalmaya başlayacaktır. Solcular tarafından düzenlenen bir toplantıya ilk kez katılan bir işçi, bu yeni deneyimi nedeniyle heyecanlanabilir ve bir sonraki toplantıya birkaç arkadaşını çağırabilir. Ama pek fazla somut sonuç üretmeyen toplantılara ve eylemlere katılma azmini yaşamları boyunca koruyacak olan işçiler her zaman küçük bir azınlık olarak kalacaktır.

Kısır döngüyü kırmak için denenen bir diğer yol, “çarpıcı” iddia, tez ya da saptamaların üretilmesi. “Türkiye artık faşist bir ülkedir” ya da “Türkiye sosyalizme yönelmekten başka çaresi kalmamış ve bunu yapacağı kesinleşmiş bir ülkedir” veya “Uçuruma yuvarlanıyoruz” dendiğinde belirli bir ilgi uyandırmak her zaman mümkün. Tek tek sosyalist aydınlar ya da yeni kurulmuş sol örgütler, halkın gündeminde olan sorunlarla ilgili gerçekçi mücadele hedefleri belirlemek yerine, kendi özel gündemlerine sahip olabilir, gelişmeleri kendi özel kavramlarıyla yorumlayabilir. Ama iktidar mücadelesi yürütmek, yani kitlelerin önüne anlayabilecekleri hedefler koymak isteyen bir sol için bu yol öncekinden de verimsizdir ve “çarpıcı” sözler etkisini yitirdiğinde, “daha da çarpıcı”, yani giderek anlamsızlaşacak sözlerin aranması tehlikesini doğurur.

Solculuğa dayalı girişimler sonuçsuz kaldığında denenen yolsa, belirli bir siyasal güce sahip olan sol dışı öznelerin peşine takılmak... Örneğin CHP’nin içinde “devrimcilik” yapmaya çalışmak... Örneğin AKP’cilik yapmak... Örneğin Has Parti’ye katılmak... Örneğin orduyu göreve çağırmak...

Solun, siyasal iktidar mücadelesinin farklı aşamalarında, kendisi dışındaki farklı güçlerle yan yana gelmesi kaçınılmaz, bunlardan bazılarıyla ittifak kurması ise meşrudur. Ama kendi zayıflığını başka güçlerin peşine takılarak örtmeye çalışan bir sol, işçi sınıfının bağımsız çıkarlarını temsil etme olanağını yitirir.

Farklı güçlerin eklentisi haline gelen solcular, bunu yaparken, “ülkenin en acil ve yakıcı sorunları şunlardır ve biz de tam bu nedenle filanca güçlerle işbirliğine gidiyoruz” diyor. İşçi sınıfının iktidar yolunun, ancak, falanca “acil ve yakıcı” sorunların çözülmesi sonucunda açılabileceğini savunuyorlar.

Sermaye egemenliğine son verilmedikçe, “acil ve yakıcı sorun” kıtlığı da çekilmeyecektir. Kapitalizm, sürekli yeni sorunlar üreten ya da mevcut sorunları ağırlaştıran bir düzendir. Bugünün “acil ve yakıcı” bir sorunu biraz hafifler gibi göründüğünde, onun yerini hemen bir başkasının alacağı kesindir. Ve bu sorunlar sayesinde, sıra sermaye egemenliğinin kendisinin hedef alınmasına hiçbir zaman gelmeyecektir!

Örneğin, bazı sol çevreler tarafından da yakın geçmişin en “acil ve yakıcı” sorunlardan biri sayılan “asker vesayeti”ni ve askeri darbe tehlikesini “çok şükür” geride bırakmış gibi görünüyoruz... AKP ve yandaşları dışında, ülkemizin “demokratikleşme” açısından daha ileri bir noktaya geldiğini savunabilen kimse var mı?

Asıl önemlisi, sol açısından, sorunların kendileri kadar önem taşıyan, bunların çözülmesi doğrultusunda yürütülen mücadelenin ilerleticiliğidir. Örneğin, Marx, demokrasi mücadelesini, demokrasinin kendisinin sağlayacağı olanaklardan çok, mücadele eden işçi sınıfına kazandıracağı siyasal eğitim nedeniyle önemsiyordu. Manifesto’da tarif edilen hedef, “demokrasiyi kazanmak” değil, “demokrasiyi mücadele ederek kazanmak”tı.[vii]

Türkiye solu, güncel sorunlar ile siyasal iktidar mücadelesi arasındaki bağın kurulabilmesi için, halkın gündeminde olan ve halkın mücadelesiyle çözülebilecek olan sorunları merkeze yerleştirmek zorunda. Faşizm ya da savaş koşulları altında, siyasal mücadelenin merkezine tek bir güncel sorunun yerleştirilmesi mümkün ve kaçınılmaz hale gelebilir. Bugünse, mümkün olduğunca geniş bir kesimi düzen değişikliği mücadelesinde birleştirebilecek olan sorunları öne çıkarmamız gerekiyor.

Bu sorunlar şöyle sıralanabilir: Yoksulluk, yolsuzluklar, baskıcı uygulamalar ve emperyalizme bağımlılık. Burada “yoksulluk” derken toplumsal eşitsizlikleri, işsizliği, ücretlerin düşürülmesini sağlayan güvencesiz işçi çalıştırma, taşeronlaştırma vb. uygulamaları, eğitim ve sağlık hizmetlerinin paralı olarak sunulmasını, dolaylı vergilerin yüksekliğini, kısacası halkın çoğunluğunun geçim sıkıntısı çekmesine yol açan tüm sorunları kastediyorum. “Yolsuzluklar”, hem devlet yöneticilerinin hem de sermaye sahiplerinin maddi çıkar sağlamaya yönelik tüm gayrimeşru eylemlerini anlatıyor. “Baskıcı uygulamalar”, bugün asıl olarak AKP’nin ve başta Fethullah Gülen Cemaati olmak üzere cemaat ve tarikatların yönlendirmesiyle gerçekleştirilen hukuksuz yargılama, tutuklama ve cezalandırmaları, örgütlenme ve propaganda özgürlüklerinin sınırlandırılmasını, sansürcülüğü ve polis şiddetini içeriyor. Emperyalizme bağımlılık ise, Türkiye’nin iktisadi açıdan sömürülmesi ve neredeyse her dönemde savaş tehlikesiyle karşı karşıya tutulması anlamına geliyor.

Türkiye’nin gündemindeki sorunlar arasında, Kürt sorunu, ayrı bir yere sahip.

Özünde toplumsal eşitsizliklerin ürünü olan Kürt sorununun gerçek anlamıyla çözülmesi, ancak, Türklerin ve Kürtlerin, birlikte mücadele ederek, sermaye düzenine son vermeleriyle mümkün olabilir.

Buna karşın, sorunun bugünkü biçimiyle sürmesi, Türk ve Kürt emekçilerin ortak mücadelesini örgütlemeyi de zorlaştırıyor. Kürt sorunu, bir yanında sermaye devletinin, diğer yanında silahlı güce dayanan Kürt hareketinin bulunduğu, toplumun çoğunluğunun çıkarlarının ise devre dışı bırakıldığı bir mücadelenin konusu olmayı sürdürdükçe, devletin çoğunluk üzerindeki baskı ve yönlendirme araçlarından biri olarak kalacaktır. Dahası, Türkiye sürekli olarak bir Türk-Kürt savaşı tehlikesiyle birlikte yaşayacaktır. Böylesi bir savaş, emperyalistlerin yanı sıra zengin Türklerin ve zengin Kürtlerin bir bölümü için bir “fırsat”, her iki ulustan emekçiler içinse gerçek bir yıkım anlamına gelir. Diğer yandan, Türkiye’de sermaye düzenini tehdit eden bir halk hareketinin ortaya çıkması durumunda, sermaye sahipleri, bir Türk-Kürt savaşını kışkırtmaktan kaçınmayacaktır.

Dolayısıyla, bir Türk-Kürt savaşının çıkması tehlikesini ortadan kaldırmak için, güncel, somut ve gerçekçi hedefler doğrultusunda mücadele etmek gerekiyor. Çoğunluğun çıkarları doğrultusunda, öncelikli olarak atılması gereken adımlar şöyle tarif edilebilir:



- Türkiye sınırları içindeki her tür silahlı eyleme ve sınır dışı operasyonlarına kesin olarak son verilmesi.

- Kürt sorunuyla ilgili her tür görüşü savunmanın ve bu görüşler doğrultusunda örgütlenmenin serbest bırakılması.

- Kürtlerin kendi dillerini kullanmalarının ve kültürlerini geliştirmelerinin önündeki tüm engellerin kaldırılması.



Yine bugünkü koşullarda, Kürt sorunuyla ilgili olarak, solun hem Türkiye işçi sınıfına hem de Kürt halkına katkıda bulunmasının yolu, çoğunluğun çıkarlarını savunan bağımsız bir siyasal özne olarak hareket etmesinden geçiyor. Kürt hareketinin destekçiliğini yapmanın ötesine geçemeyen bir sol, işçi sınıfı içindeki milliyetçi eğilimlerin zayıflatılmasına katkıda bulunamayacaktır.[2] Kürt hareketini “düşman güç” sayan bir sol ise, Kürt sorununun sermaye devleti tarafından bir araç olarak kullanılmasını kolaylaştıracaktır.

Kürt sorunu dışındaki sorunların çoğu, yoksulluğa, yolsuzluklara, baskıcı uygulamalara ve emperyalizme karşı mücadelenin birer alt başlığı olarak ya da bunlarla bağlantıları kurularak ele alınabilir.

Örneğin, Türkiye’nin gündeminde, farklı kesimler tarafından “gericileşme”, “laiklikten uzaklaşma”, “çağdaş yaşam tarzlarına müdahale” ya da “şeriat tehlikesi” olarak tanımlanabilen bir sorunun bulunduğu açık. Ama bu sorunun halkı “laiklik yanlıları” ve “dinciler” olarak bölecek şekilde tartışılması, halkın dinsel inançlarını sömürerek siyasal ve maddi çıkar elde edenlerin elini güçlendirebiliyor. Oysa AKP’yle ve başta Fethullah Gülen Cemaati olmak üzere cemaat ve tarikatlarla mücadelede, yolsuzluklarının, baskıcı uygulamalarının ve emperyalizmin işbirlikçiliğini yapmalarının üzerine giderek, dinsel inançlarla asıl ilişkilerinin onları kendi çıkarlarına alet etmek olduğunu göstermek, çok daha sonuç alıcı olacaktır. Ahmet Şık’ın Emniyet Teşkilatı’ndaki “cemaat” örgütlenmesi hakkındaki kitabının henüz son haline getirilip basılmadan yasaklanması ve yazarının uyduruk gerekçelerle hapse atılması, AKP’nin ve “cemaat”in ne tür konularda daha duyarlı olduklarının işaretlerinden yalnızca biriydi. Ve sindirme operasyonları başarıya da ulaştı! Şık’ın tutukluluk süresinin tartışılmasına, kitabının çok sayıda kişinin imzasıyla yayımlanmasına karşın, onu destekleyenler bile, Emniyet Teşkilatı’nda olup bitenler hakkında konuşmaktan, AKP’yi ve “cemaat”i yıpratabilecek konulara girmekten çekinebiliyor.

Toplumun en geniş kesimlerini düzen değişikliği mücadelesine yöneltebilecek olan temel sorunların saptanması ve bu sorunlara karşı mücadele çağrısı yapılması, solun güç kazanmasını sağlamak için yeterli olmaz elbette. Güç kazanmak isteyen bir sol, herkesin anlayabileceği, gerçekçi bulabileceği, katkıda bulunabileceği, somut ve güncel mücadele hedefleri tarif etmek zorunda.

Yine soyut bir şekilde ifade edilecek olursa, solun yapması gereken, düzen değişikliği mücadelesiyle bağları kurulabilecek olan toplumsal güç ve hareketlerin siyasal alandaki temsilciliğini üstlenmek. Toplumsal hareketlerin içinde yer alarak, kendinden menkul “liderlik” iddiaları öne sürmeden bu hareketlere pratikte öncülük etmeye çalışarak... Ama aynı zamanda, bu hareketlerin siyaset alanında ağırlık kazanmasına aracılık ederek.

Daha açığı, Türkiye’de, bugünkü koşullar altında solun güç kazanmasının yolu, işçi sınıfının bağımsız çıkarlarının savunuculuğunu yaparak, seçimlerde somut başarılar elde etmesinden geçiyor. Bu söylediğim, kitle hareketlerini, sendikalarda ve kitle örgütlerinde yapılan çalışmaları, öğrenci hareketlerini, diğer toplumsal muhalefet dinamiklerini önemsiz saymak anlamına gelmiyor. Aksine, seçimlerde somut başarılar elde etmeyi hedefleyen bir sol, kitle hareketlerine ve kitle örgütlerine hem daha fazla ihtiyaç duyacak, hem de bunları güçlendirmek konusunda daha fazla olanağa sahip olacaktır.

Doğru yapılan bir seçim çalışması aynı zamanda bir örgütlenme çalışması, doğru yapılan bir örgütlenme çalışması da aynı zamanda bir seçim çalışmasıdır. Ama, “örgütlenirsek zaten seçimlerde de daha iyi sonuçlar elde ederiz” demiş olmuyorum. Çünkü, seçimlerde başarılı olmak için, teknik boyutlarını da ihmal etmeden, gerçek “seçim çalışmaları” yapmak gerekir.

Soyut bir sosyalizm propagandası ya da ülke sorunlarının hatırlatılması, seçim çalışması sayılamaz. Örneğin, belirli bir belediyenin başkanlığına aday gösteren bir sol yapı, propaganda çalışmaları sırasında, “yerel sorunları boş verin, ülke sorunları çok daha önemli ve bu sorunları da ancak sosyalist bir iktidar çözebilir” demenin ötesine geçmiyorsa, o belediyenin başkanlığı bir yana, görece yüksek bir oy oranına bile ulaşamayacaktır. Diğer yandan, yalnızca yerel sorunları çözmeyi vaat eden bir sol yapı da, belediye başkanlığını kazansa bile, bu mevziyi siyasal iktidar mücadelesinin hizmetine sunamayacaktır.

Belirli bir yerellikte belediye başkanlığını kazanma amacıyla gerçek bir seçim çalışması yapmak için, başta emekçiler olmak üzere orada yaşayan insanların somut sorunlarını bilmek, bunlar için çözüm yolları aramak, örneğin hangi hizmetlerin parasız olarak sunulabileceğini saptamak, yalnızca belediye başkanlığı yetkileriyle değil ama aynı zamanda halkın desteğiyle ulaşılabilecek hedefleri belirlemek, orada yaşayan insanları ikna etmek için propaganda ve örgütlenme çalışmalarına düzen partilerinden çok önce başlamak, seçim çalışmasını mümkün olduğunca kitlesel bir çalışmaya dönüştürmek, ilgili yerellikte belirli bir saygınlığa sahip ya da saygınlık kazanabilecek olan bir aday çıkarmak, mümkün ve anlamlı olacaksa bu adayın bir ön seçimle belirlenmesini sağlamak, aynı yerdeki il genel meclisi ve belediye meclisi üyelikleri için benzer çalışmalar yürütmek, bu şekilde girilecek seçimlerde başarısız olunması durumunda bir sonraki seçim için çalışmaya hemen başlamak, insanların neden ikna edilemediğini anlamak ve bir sonraki seçimde başarılı olmanın yollarını aramak gerekir. Düzen partilerinin seçim çalışmalarını seçim gününden birkaç ay önce başlatmaları, neden solun da örnek aldığı bir uygulama olsun ki?

Belirli bir yerellikteki seçimi gerçekten kazanma niyeti olduğunda, buradaki genel ve görece soyut önerilerden çok daha iyileri, hem orada yaşayanlar, hem de İnternet sayesinde Türkiye’nin dört bir yanındaki insanlar tarafından üretilebilir. Solun yapması gereken de, “her şeyin en iyisini bildiğini” kanıtlamaya değil, en iyi çözümlerin üretilmesi için gerekli olan ortamı yaratmaya çalışmak.

Sol, belirli yerelliklere ağırlık verdiğinde, başta iktidar partisi olmak üzere düzen partileri de aynı yerelliklere özel bir ağırlık verebilir tabii ki. Buna karşı, sol da, kendi elindeki güçleri aynı noktalarda yoğunlaştırabilir. Ortada somut ve gerçekçi hedefler olduğunda, solun ülke ölçeğindeki potansiyel gücü, belirli yerelliklerde, somut bir güce dönüştürülebilir.

Seçim çalışması, aynı zamanda bir örgütlenme çalışmasıdır. İlgili seçim bölgesindeki işçilere, kadınlara, gençlere, farklı meslek gruplarından insanlara ve toplumsal hareketlere ulaşmak ve onları gerçek(çi) hedefler doğrultusunda mücadeleye çağırmak için bir araçtır.

Bir belediye başkanlığının kazanılması, sol açısından bir sonuç değil, yalnızca yeni bir başlangıç anlamına gelecektir. Ülke ölçeğinde halkın kendi kendisini yönetebilir hale gelmesini hedefleyen sol, yerelliklerde de aynı amaç doğrultusunda mücadele edecektir. Belediye başkanlığı, emekçilere somut kazanımlar sağlamanın aracı olarak kullanılacaktır. Belirli bir yerellikte elde edilen somut kazanımlar, örneğin bazı hizmetlerin ücretsiz olarak sunulmaya başlaması, ülke gündemine girmeyi ve başka yerelliklerde aynı talebin yükseltilmesini kolaylaştıracaktır. Bu arada, doğal olarak, iktidarın ve devlet güçlerinin engellemeleriyle ve baskılarıyla karşılaşılacaktır. Bunların karşısına, halkın örgütlü gücüne dayanarak ve onu daha da güçlendirerek çıkma mücadelesi yürütülecektir. Gündemdeki mücadele başlığına bağlı olarak, Türkiye’nin farklı yerlerinde dayanışma eylemleri örgütlenecektir. Kazanılan her mevzi, daha ileriye gidebilmek için yeni mücadele başlıklarının açılmasını mümkün ya da zorunlu kılacaktır.[3]

Yalnızca belediye başkanlıkları için değil, il genel meclisi ve belediye meclisi üyelikleri için de benzer çalışmalar yürütmek gerekir. Bu üyeliklere seçilenler, görev süreleri boyunca, ilgili kurumların halkın çıkarlarına aykırı karar ve faaliyetleri hakkında halkı bilgilendirme ve bunların önüne geçilmesi için mücadele çağrısında bulunma olanağına sahip olacaktır. Halkla bağlarını sürekli kılan il genel meclisi ve belediye meclisi üyeleri, mücadeleleri sayesinde halkın güvenini kazanarak, izleyen seçimlerde belediye başkanlığına, hatta belki de milletvekilliğine aday olabilecektir.

Ayrıca, düzen partilerinden biri aracılığıyla ya da bağımsız olarak seçilen bazı belediye başkanları halkçı uygulamalara yöneldiğinde, onların desteklenmesi de gündeme gelebilir. Sol, kendi ilkesel yaklaşımlarını savunma ve yanlış bulduğu uygulamaları eleştirme hak ve sorumluluğunu bir yana bırakmadan, halkçı uygulamaları nedeniyle iktidarın baskısıyla karşılaşan belediye başkanlarıyla birlikte mücadele edebilir, halkın bu mücadelede aktif şekilde yer alması için çaba harcayabilir.

Milletvekilliği seçimlerinde ise, bugünkü koşullarda, somut başarılar için mücadele etmenin tek yolu, belirli bölgelerden bağımsız adaylar çıkarmak. Yüzde 10’luk seçim barajı varken, sol partilere verilen oyların toplamı yüzde 1’i bile bulamıyor. Baraj olmasaydı da, solun daha yüksek oy oranlarına ulaşılabilecek seçim bölgelerine özel bir ağırlık vermek gerekirdi. Bugünse, ilk aşamada, az sayıda seçim bölgesinde, gerçekten de milletvekilliği kazanmak için çalışma yürütülebilir.

Bu mücadele tarzı, solun, hem mevcut kadroları arasından hem de mücadeleye yeni katılacak olanlar arasından gerçek halk önderleri çıkarmasını da kolaylaştırır.

Kapitalizmi sorgulayan kesimler arasında “lider”lere daha bir kuşkuyla yaklaşılmasının pek çok haklı nedeni bulunsa bile, onlara duyulan ihtiyaç ortadan kalkmış değil. Kitleler de, yine pek çok haklı nedenle, siyasal hedefleri temsil eden gerçek kişilerin varlığını talep eder. Bu kişilerin, kişisel tarihleriyle belirli bir güven yaratmış olmasını isterler. “XYZ Örgütü Yüksek Yönetim Kurulu”nun kitlelerde güven ve bağlılık yaratması zordur, çünkü ne o kurulun iç işleyişi konusunda yeterince bilgi sahibi olabilirler ne de o kuruldan hesap sormaları çok kolaydır.

Burada tartıştığım mücadele tarzının hayata geçirilmesi, yazıldığı kadar kolay değil elbette... Hatta, devrimci mücadelenin bu biçimi, herhangi bir alanda kalıcı bir kazanım elde etmeden propaganda çalışması yürütmeye göre çok daha zordur. Çünkü, bireysel özveri ve cesaret yetmez; başkalarına öncülük edebilmek için gerekli olan nitelik ve becerileri kazanmak için çaba harcamak gerekir.

Peki ama, seçimlere dayalı bir çalışma sonucunda belirli koltuklar elde edildiğinde, bunlara oturanların devrimcilikten uzaklaşması riski yok mu?

Elbette var... İşte bu nedenle, seçimle gelinecek görevlere aday olanların somut taahhütlerde bulunması gerekir. İşçi sınıfı iktidarında yöneticilerin ücretleri işçi ücretlerinin ortalamasından yüksek olmayacaksa, bugün neden olsun? Adaylar, yöneticilik gelirlerinin işçi ücretleri ortalamasını aşan bölümünü halk yararına faaliyet gösteren kurumlara bağışlamayı taahhüt etmelidir. Yöneticilerin ve yönetici kurulların devlet yönetimiyle ilgili tüm faaliyetlerinin herkes tarafından izlenebilir olması talebi, elbette, bugün kazanılacak olan yöneticilik görevleri için de geçerlidir. Bir belediye başkanlığı alındığında, ilgili belediyenin her tür gelir ve giderinin ve her tür faaliyetinin herkesçe izlenebilir kılınması, yanlışlıkların giderilmesini ve daha ileri hedeflerin belirlenmesini kolaylaştıracaktır.

Bunlar, aynı zamanda, propagandası yapılabilecek olan önlemler. Aslına bakılırsa, yalnızca milletvekilliği ya da belediye başkanlığı için değil, sendika ve kitle örgütü yöneticilikleri için de geçerli kılınmaları gerekir.

Sol, devlet yönetimi alanında neredeyse hiçbir deneyimi bulunmayan, seçimler yoluyla hiçbir ciddi başarıya ulaşamamış, yalnızca devrimden ve sosyalizmden söz eden bir hareket olarak, “ihmal edilebilir” bir siyasal güç olmanın ötesine geçemez. Buna karşın, seçimler yoluyla bugün için sınırlı mevziler elde eden bir sol, bunları ülke ölçeğindeki bir hareketin başlangıç noktaları haline getirebilir.[4]

Engels, 1895 yılında, Almanya’daki işçi sınıfı partisinin seçimlerde elde ettiği başarılardan söz ederken, şunları da vurgulamıştı:



“Burjuva iktidarının örgütlenmesini sağlayan devlet kurumlarının, işçi sınıfının aynı devlet kurumlarına karşı mücadele etmek için kullanabileceği tutamakları da sunduğu anlaşıldı. Tek tek eyaletlerin meclislerinin, belediye meclislerinin, iş mahkemelerinin seçimlerine katılındı, proletaryanın yeterli bir bölümünün elde edilmeleri doğrultusunda ağırlık koyduğu bütün görevler için burjuvaziyle çekişildi. Öyle ki, sonunda, burjuvazi ve hükümet, işçi sınıfı partisinin yasadışı eylemleriyle karşılaştırıldığında yasal eylemlerinden, ayaklanma başarılarıyla karşılaştırıldığında seçim başarılarından çok daha fazla korkmaya başladı.”[viii]



Engels’in vurguladığı bir başka önemli nokta şuydu:



“Baskınların, bilinçsiz yığınların başındaki bilinçli azınlıkların gerçekleştirdiği devrimlerin dönemi kapandı. Toplumsal örgütlenmenin tam bir dönüşümü söz konusu olduğunda, yığınların da buna doğrudan doğruya katılması; neyin hedeflendiğini, neyi canlarıyla başlarıyla savunacaklarını öncesinde kavramış olmaları zorunludur. Bunu bize son elli yılın tarihi öğretti. Ama yığınların yapılması gerekeni anlaması için, uzun, ısrarlı bir çalışma gerekir ve şu anda, düşmanı umutsuzluğa sürükleyen bir başarıyla, tam da bu çalışmayı yürütüyoruz.”[ix]



Bugün için, Türkiye solu, “ben bir şekilde siyasal mücadeleye katılmalıyım” diye düşünmeyenler için, somut olarak, pek fazla şey önermiyor.

Bizim amacımız, “ben bir şekilde siyasal mücadeleye katılmalıyım” düşüncesini yaygınlaştırmak olamaz. Daha doğrusu, bu düşünce yaygınlaştırılamaz.

Bizim amacımız, “Türkiye solu, seçimlerde kazanacağı mevzilerle halkın çıkarlarına dayalı bir yönetim tarzının somut örneklerini yaratmak ve bu yolla zenginlerin egemenliğine son verme mücadelesini güçlendirmek istiyor” mesajını verebilmek olmalı...

Ülke yönetiminde gerçekten söz sahibi olmak isteyen bir solun kendisi de, kendi dışındaki güçlerle ilişkileri de kaçınılmaz olarak değişir.

Örneğin, bugün aşılmaz gibi görünen sol içi ayrımların bir bölümü, gerçek bir siyasal mücadelenin örgütlenmesi durumunda, anlamsızlaşır. Türkiye solunun güç kazanmasını sağlayabilecek olan hedefler konusunda netlik sağlandıktan sonra, bu hedefler için mücadele edenlerin hangi gelenekten geldiklerinin pek bir önemi kalmaz (ya da, kalmamalı).

Diğer taraftan, solun temel hedefleri herkes açısından netlik kazandığında, bazen (bazı yerelliklerde ya da bazı mücadele başlıklarıyla ilgili olarak) sosyal demokratlarla, bazen Kürt hareketiyle, bazen daha farklı güçlerle yan yana gelinmesi kolaylaşır ve çok daha az sorun yaratır.

Siyasal açıdan daha güçlü bir sol, sendikaları ve diğer emek örgütlerini daha mücadeleci bir çizgiye çekmek ve toplumsal hareketlerin önüne daha ileri hedefler koymak konusunda çok daha fazla olanağa sahip olur.

Asıl önemlisi, siyasal güç kazanan, halk önderleri çıkaran bir sol, yönetenlerin ülkeyi eskisi gibi yönetemez, yönetilenlerin eskisi gibi yönetilmek istemez hale gelecekleri dönemlerde, halk hareketlerine öncülük ederek, gerçek bir iktidar alternatifinin yaratılması için mücadele edebilir.



SOL CEPHE
Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
ilkay
[ Mustafa ]

Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 08.10.2013
İleti Sayısı: 417
Konum: İstanbul
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Cevap Yazan: ilkay
Cevap Tarihi: 21.04.2014- 16:05


Son Sözler

Dünya devrimi ne zaman gerçekleşebilir? Bir başka deyişle, emperyalist ülkelerin tümünde olmasa bile çoğunda sosyalist devrimlerin gerçekleşmesi yoluyla, dünya üzerindeki kaynakların büyük bölümünün sosyalist ülkelerin denetimi altına girmesine ne kadar zaman kaldı?

Bu tür konularda tahmin yürütmek her zaman risklidir. Bugüne kadar kapitalizme bir ömür biçen Marksistlerin çoğu yanılmış oldu.

Ama açıkçası, yedinci bölümde somut örnekler üzerinden tartıştığım üzere, kapitalizmin içinde bulunduğu ve geçmiştekilerden uzun süren son durgunluk döneminde, dünya devriminin görece yakın bir gelecekte gerçekleşebileceği konusunda umutlanmak için bazı özel nedenlerin bulunduğu kanısındayım.

Birincisi, söz konusu durgunluk döneminin öngörülebilir bir vadede bitebileceğine ilişkin herhangi bir veri bulunmuyor. Görüldüğü kadarıyla, emperyalist ülkeler de dahil olmak üzere neredeyse tüm kapitalist ülkelerde işçi ücretleri düşürülmeye, sosyal güvenceler sınırlanmaya, sosyal harcamalar azaltılmaya devam edecek. Geçici ve sınırlı rahatlama dönemlerini, yeni toplumsal yıkımlara yol açan iktisadi çöküşler izleyecek.

İkincisi, insanlığın ilerleme potansiyeli ile kapitalizmin yarattığı engeller arasındaki çelişkiler giderek daha fazla belirginleşecek. Herkesin eğitim ve bilgi düzeyinin yükseldiği bir dünyada, insanların büyük çoğunluğunun toplumsal ilerlemeye katkıda bulunma olanağından yoksun bırakılması giderek daha fazla sorgulanacak.

Üçüncüsü, bu dönemde tek tek kapitalist ülkelerde gerçekleşebilecek olan sosyalist devrimler, insanlığın önüne, geçmiştekilere göre çok daha ileri örnekler koyma şansına sahip. Bunlar da, kapitalist ülkelerdeki sosyalizm mücadelelerinin güç kazanmasını sağlayacaktır.

Kanımca, 21. yüzyılın sosyalist devletlerinin gerçek birer halk devleti olarak kalmalarının ve sosyalist ülke yurttaşlarının dünya devrimi mücadelesine daha fazla katkıda bulunmasının koşullarından ve göstergelerinden biri de, kapitalist devletleri sansüre daha fazla başvurmaya yöneltecek bir İnternet özgürlüğünün varlığı olacak.

Kapitalist ülkelerde olup bitenleri izleyebilen, o ülkelerdeki insanlarla her an görüşüp tartışabilen, onlardan aldıkları yararlı fikirleri kendi ülkelerinde hayata geçirme şansları bulunan, kendi ülkelerinde yapılanları onlara anlatabilen, çok farklı konularda onlardan katkı alan ve onlara katkı sunan insanlardan oluşan sosyalist ülkeler, hem daha ileri toplumsal hedefler belirleyebilir, hem de bu sayede dünya devrim sürecini hızlandırabilir.

Sosyalist ülkelerin doğru bir yolda ilerlediğinin somut bir göstergesi, ABD yönetiminin, kendi yurttaşlarının o ülkelerin yurttaşlarıyla temas kurmasını zorlaştırmak için, İnternet şirketlerine baskı yaparak, söz konusu ülkelere hizmet sunmalarını engellemeye çalışması olacaktır. Bir başka deyişle, sosyalist ülkeler, emperyalist devletlerin “özgürlükçülük” demagojilerini boşa çıkarmayı ve gerçek yüzlerini kendi yurttaşlarına daha fazla göstermek zorunda kalmalarını hedeflemeli. Bunun başarılması, emperyalist ülkelerde sosyalizm mücadelesi yürütenlerin eline güçlü bir silahın verilmesi anlamına gelecektir.

Sosyalizm yoluna yeni girecek olan ülkelerin tümü, ilk aşamada, kendi önlerine bu denli iddialı hedefler koyamayabilir. Doğal kaynakları kıt, ekonomileri çok zayıf, yurttaşlarının eğitim düzeyleri çok geri olan ülkelerde, öncelikle, bu sorunların çözülmesi için mücadele etmek gerekebilir. Buna karşın, Türkiye’de gerçekleşecek bir sosyalist devrimin sonrası hakkında, tam da böylesi bir iddialılığa sahip olabileceğimizi ve olmamız gerektiğini düşünüyorum. Türkiye’de, eğer sosyalist devrimin öncesinde ya da sonrasında yıkıcı bir savaş yaşanmazsa, sosyalizmin kuruluş sürecinde, ne çok ciddi doğal kaynak kıtlıklarıyla, ne çok ciddi iktisadi altyapı eksiklikleriyle, ne de eğitimli insan kıtlığıyla karşılaşılacaktır. Dolayısıyla, halkın devlet yönetimine katılımı söz konusu olduğunda, 20. yüzyılın sosyalizm deneyimleriyle karşılaştırıldığında, çok daha ileri bir noktadan başlanabilecektir.

Eğer son söylediklerim boş beklentilerden ibaret değilse, bugünkü mücadelemiz de, sosyalist devrim sonrasına ilişkin iddialılığımıza uygun düşmeli elbette...


Karl Marx-Friedrich Engels, Komünist..., a.g.y., s. 44.


[ii] MEW, a.g.y., c. 18, s. 160.


[iii] Karl Marx, Kapital, a.g.y., s. 38.


[iv] ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΚΕΛ, http://www.akel.org.cy/media/audio/KATASTATIKO_AKEL.pdf.


[v] V.I. Lenin, The Collapse of the Second International, 1915, http://www.marxists.org/archive/lenin/wo...csi/ii.htm.


[vi] Ak Günlere, Cumhuriyet Halk Partisi 1973 Seçim Bildirgesi, http://www.haberveriyorum.net/haber/belg...bildirgesi.


[vii] Karl Marx-Friedrich Engels, Komünist..., a.g.y., s. 30.


[viii] Karl Marx, Fransa’da..., a.g.y., s. 140.


[ix] a.g.y., s. 144.





SOL CEPHE
Bu ileti en son ilkay tarafından 21.04.2014- 16:06 tarihinde, toplamda 1 kez değiştirilmiştir.
Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
Alisan
[ ]
Üye Silindi
Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi:
İleti Sayısı: 0
Konum: Gizli
Durum: üye silinmiş
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Cevap Yazan: Alisan
Cevap Tarihi: 22.04.2014- 17:41


Alıntı Çizelgesi: ilkay yazmış

Son Sözler

Kanımca, 21. yüzyılın sosyalist devletlerinin gerçek birer halk devleti olarak kalmalarının ve sosyalist ülke yurttaşlarının dünya devrimi mücadelesine daha fazla katkıda bulunmasının koşullarından ve göstergelerinden biri de, kapitalist devletleri sansüre daha fazla başvurmaya yöneltecek bir İnternet özgürlüğünün varlığı olacak.

Kapitalist ülkelerde olup bitenleri izleyebilen, o ülkelerdeki insanlarla her an görüşüp tartışabilen, onlardan aldıkları yararlı fikirleri kendi ülkelerinde hayata geçirme şansları bulunan, kendi ülkelerinde yapılanları onlara anlatabilen, çok farklı konularda onlardan katkı alan ve onlara katkı sunan insanlardan oluşan sosyalist ülkeler, hem daha ileri toplumsal hedefler belirleyebilir, hem de bu sayede dünya devrim sürecini hızlandırabilir.

Sosyalist ülkelerin doğru bir yolda ilerlediğinin somut bir göstergesi, ABD yönetiminin, kendi yurttaşlarının o ülkelerin yurttaşlarıyla temas kurmasını zorlaştırmak için, İnternet şirketlerine baskı yaparak, söz konusu ülkelere hizmet sunmalarını engellemeye çalışması olacaktır. Bir başka deyişle, sosyalist ülkeler, emperyalist devletlerin “özgürlükçülük” demagojilerini boşa çıkarmayı ve gerçek yüzlerini kendi yurttaşlarına daha fazla göstermek zorunda kalmalarını hedeflemeli. Bunun başarılması, emperyalist ülkelerde sosyalizm mücadelesi yürütenlerin eline güçlü bir silahın verilmesi anlamına gelecektir.

Sosyalizm yoluna yeni girecek olan ülkelerin tümü, ilk aşamada, kendi önlerine bu denli iddialı hedefler koyamayabilir. Doğal kaynakları kıt, ekonomileri çok zayıf, yurttaşlarının eğitim düzeyleri çok geri olan ülkelerde, öncelikle, bu sorunların çözülmesi için mücadele etmek gerekebilir. Buna karşın, Türkiye’de gerçekleşecek bir sosyalist devrimin sonrası hakkında, tam da böylesi bir iddialılığa sahip olabileceğimizi ve olmamız gerektiğini düşünüyorum. Türkiye’de, eğer sosyalist devrimin öncesinde ya da sonrasında yıkıcı bir savaş yaşanmazsa, sosyalizmin kuruluş sürecinde, ne çok ciddi doğal kaynak kıtlıklarıyla, ne çok ciddi iktisadi altyapı eksiklikleriyle, ne de eğitimli insan kıtlığıyla karşılaşılacaktır. Dolayısıyla, halkın devlet yönetimine katılımı söz konusu olduğunda, 20. yüzyılın sosyalizm deneyimleriyle karşılaştırıldığında, çok daha ileri bir noktadan başlanabilecektir.

Eğer son söylediklerim boş beklentilerden ibaret değilse, bugünkü mücadelemiz de, sosyalist devrim sonrasına ilişkin iddialılığımıza uygun düşmeli elbette...



Bu söylenenelerin gerceklesmesini cok isterim ama gecmis deneyim ve hala söylenenler 21. yüzyilin sosyalist ülkelerinde malesef internet yasaginin olacagini, kapitalist ülkelerle özgürlük konusunda yarisamayacaklarini,..... gösteriyor. Berlin duvarini savunan bir zihniyet ve sosyalist muhalefete dahi izin vermeyen bir "Sosyalizim" asla özgürlükcü olamaz ve kapitalistlerle bu konuda yarisamaz.



Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
ayhan
[ .... ]

Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 05.12.2013
İleti Sayısı: 1.076
Konum: Tekirdağ
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Cevap Yazan: ayhan
Cevap Tarihi: 22.04.2014- 17:57


Sosyalizmde kapitalizmde olduğu gibi bir özgürlük alanı olmaz ki, Alişan. Aynısı olacaksa, neden değişim olsun?



Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
Alisan
[ ]
Üye Silindi
Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi:
İleti Sayısı: 0
Konum: Gizli
Durum: üye silinmiş
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Cevap Yazan: Alisan
Cevap Tarihi: 22.04.2014- 18:03


Alıntı Çizelgesi: ayhan yazmış

Sosyalizmde kapitalizmde olduğu gibi bir özgürlük alanı olmaz ki, Alişan. Aynısı olacaksa, neden değişim olsun?

Normalde daha fazlasi olmali. Olmuyorsa kapitalist ülkelerdeki insanlar neden sosyalizme özlem duysunlarki?
Sosyalizim yasamin her alaninda kapitalizme bir alternatif olusturacakki insanlar sosyalizme yönelsinler. Yasam kaliteleri kapitalizimdekinden daha asagi cekilecekse ancak ahirette sosyalizmi görürsün.
Yazar ABD örnegini vermis, tavsiyem iyi okuman ve anlaman.



Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
ilkay
[ Mustafa ]

Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 08.10.2013
İleti Sayısı: 417
Konum: İstanbul
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Cevap Yazan: ilkay
Cevap Tarihi: 22.04.2014- 18:17


Alişan yine bilmediğin konulara girmişsin. Sosyalizm sömürünün kalkmasını, gerçek özgürlük olan sınıfsız topluma varılmasını savunur. Sen kapitalizme takılıp kaldın.



SOL CEPHE
Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
Alisan
[ ]
Üye Silindi
Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi:
İleti Sayısı: 0
Konum: Gizli
Durum: üye silinmiş
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder


Cevap Yazan: Alisan
Cevap Tarihi: 22.04.2014- 18:21


Alıntı Çizelgesi: ilkay yazmış

[size=2]




Kısır döngüyü kırmak için denenen bir diğer yol, “çarpıcı” iddia, tez ya da saptamaların üretilmesi. “Türkiye artık faşist bir ülkedir” ya da “Türkiye sosyalizme yönelmekten başka çaresi kalmamış ve bunu yapacağı kesinleşmiş bir ülkedir” veya “Uçuruma yuvarlanıyoruz” dendiğinde belirli bir ilgi uyandırmak her zaman mümkün. Tek tek sosyalist aydınlar ya da yeni kurulmuş sol örgütler, halkın gündeminde olan sorunlarla ilgili gerçekçi mücadele hedefleri belirlemek yerine, kendi özel gündemlerine sahip olabilir, gelişmeleri kendi özel kavramlarıyla yorumlayabilir. Ama iktidar mücadelesi yürütmek, yani kitlelerin önüne anlayabilecekleri hedefler koymak isteyen bir sol için bu yol öncekinden de verimsizdir ve “çarpıcı” sözler etkisini yitirdiğinde, “daha da çarpıcı”, yani giderek anlamsızlaşacak sözlerin aranması tehlikesini doğurur.

Solculuğa dayalı girişimler sonuçsuz kaldığında denenen yolsa, belirli bir siyasal güce sahip olan sol dışı öznelerin peşine takılmak... Örneğin CHP’nin içinde “devrimcilik” yapmaya çalışmak... Örneğin AKP’cilik yapmak... Örneğin Has Parti’ye katılmak... Örneğin orduyu göreve çağırmak...



Bu nokta gercekten cok önemli. Ülkemizde yukarida söylendigi gibi ucuk iddialrda bulunuluyor ve sonuc olarak toplum bu ucuk iddialara asla inanmiyor. Nemis efendim "AKP fasizmi, AKP iktidari mesru degil, Türkiye'de fasizim var, Hitler'de secimle gelmisti,..." gibi carpici ve bir okadarda ucuk söylemlerde buluna   sosyalist sol ülke insaninin güvenini kazanamiyor. Kendilerine sosyalistim diyenlerinde cogu CHP'ye yöneliyor, emekciler olsun, halk olsun büyük cogunlukla iktidar partisine yöneliyor. Demekki sosyalist solun söylemleriyle realite birbirine uymuyor. Kendi basarisizliklarini akil almayacak carpici iddialarla ört bas etmeye calisiyorlar.



Yeni Başlık  Cevap Yaz
 Toplam 2 Sayfa:   Sayfa:   [1]   2   >   son» 



Forum Ana Sayfası

 


 Bu konuyu 1 kişi görüntülüyor:  1 Misafir, 0 Üye
 Bu konuyu görüntüleyen üye yok.
Konuyu Sosyal Ortamda Paylas
Benzer konular
Başlık Yazan Cevap Gösterim Son ileti
Konu Klasör Kemal Okuyan: Sol bir gece ansızın gelebilir... melnur 1 1357 22.10.2021- 00:15
Konu Klasör Biz bu hale nasıl geldik, nasıl kurtulacağız? melnur 3 2544 18.01.2020- 09:43
Konu Klasör Bu nasıl bir zihin yapısı, nasıl bir ruh halidir böyle... melnur 1 2446 13.05.2020- 13:17
Konu Klasör AKP iktidarının sonu ayhan 2 4943 14.01.2020- 01:15
Konu Klasör AKP iktidarının sonu mu? melnur 3 2916 18.04.2021- 08:28
Etiketler   Sol,   iktidara,   nasıl,   gelebilir
SOL PAYLAŞIM
Yasal Uyarı
Sitemiz Bir Paylasim Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine yollayabilirsiniz.
Forum Mobil RSS