Konu Tarihi: 03.08.2014- 12:42

---

Burası zaten gülemeyen kadınların ülkesi

Sanki eski yıllara göre daha az gülüyor insanlar. Kocaman bir kalabalıkta gülümseyen insanların tek tük olduğuna, neredeyse hiç olmadığına dikkat etmenizi öneriyorum
FERİDE CİHAN GÖKTAN

Kanserle savaşında derin yaralar almış en son çareleri arayan bir yakınıma “gülmeyi” önermiştim, komedi filmler seyredin ve lütfen gülmeye çalışın, diye. Pratisyen hekimken baktığım çocuk hastalar gülüyorsa bilirdim iyileşeceğini, korkma derdim annesine “Bak çocuğun gülüyor, çok kötü bir şey olsa böyle asla gülmez.” Annesinin telaşlı bakışlarını sakinleştirmek için ben de gülümsemeye çalışırdım. Gülmek iyidir ve iyileştirir.
Sanki eski yıllara göre daha az gülüyor insanlar. Kocaman bir kalabalıkta gülümseyen insanların tek tük olduğuna, neredeyse hiç olmadığına dikkat etmenizi öneriyorum. Gençlerin o dağınık gülüşmeleri, kadınların ritmik ve kreşendo kahkahaları eskisi gibi pek kulağımıza çalınmıyor gibi. Dikkat edin siz de fark edeceksiniz belki de çok daha önceden fark ettiniz gittikçe somurtkan, kimsenin kimseye gülmediği bir toplum olmaya başladığımızı. En çok kadınlardan ve çocuklardan anlarsınız bunu. Yapılan bilimsel çalışmalar kadınların erkelere göre daha çok güldüğünü kanıtlamış. Bu haberi okuyunca şöyle bir durup düşünüyorsunuz haliyle, bu tip çalışmaların hangi ülkelerde yapıldığını... Kadınların gülüşlerinin çocuk kahkahalarına karıştığı mutlu insanların yaşadığı daha doğrusu erkekli kadınlı, insanın insan gibi yaşadığı toplumlarda yapılmış olmalı; kadının gece yarısı tekme tokat sokağa atıldığı, erkeklerinin giderek daha da hiddetlendikleri, sokak ortasında öldürülen bir sürü kadının, kim vurduya giden bir sürü insanın olduğu bir ülkede değil. Giderek kadınların   gülmedikleri erkeklerin de daha   da öfkeli olduğu bir toplum oluyoruz biz.

Gülme beynimize serotonin salgılatan ve savunma sistemimizi   kuvvetlendiren en doğal   antidepresanlardan biri. Kahkahanın kanser hücrelerinin çoğalmasını engelleyen interferon gibi maddelerin üretimini arttırdığı iddia ediliyor. Hiç bir ücret ödemeden vücudumuzun ürettiği en içimizden gelen enerji. Öyle bir enerji ki gülen kadınların olduğu bir fotoğraf karesinden bile size geçebiliyor. Ancak gülmenin ayıp olduğu bir gelenekten gelen insanların yaşadığı bu ülkede üstüne üstlük tuhaf toplumsal olaylar, acımasızlık, vicdansızlıkla katmerleşen günlük baskılarla gülmenin doğal enerjisi gittikçe derinlere göçüp kuruyor ve neredeyse yok oluyor. Gülmüyoruz. Gülemiyoruz. Aslına bakarsanız gülmeyince insan da olmuyoruz. Çünkü tebessüm eden, gülen tek canlı insandır.
Kocaman bir gülmenin arkasında onaylanmış kişilikler, mutlu beraberlikler, vicdanlı bir toplum, adaletli bir gelir dağılımı ve geleceğine güvenli insanlar ve toplumlar vardır.
Elimdeki gazeteye, karşımdaki televizyon ekranına, yanımdan akıp geçen insan seline bakarken bir yandan “toplum içinde gülmek iffetsizliktir” söylemini, bir yandan da Türkiye’nin kadınlarını düşünüyorum. Polis ablukasında kim vurduya giden çocuklarının hesabını bile soramayan, çocuklarını savaşa kurban vermiş, kayıp çocuklarını bulamamış annelerin ve şiddete maruz kalmış kadınların aramızda yaşadığı bir toplumdan söz ediyoruz. Aramızda bu kaskatı derinleşmiş yüzlerde yaşayan hüzün küçük parçalara ayrılarak bütün bu coğrafyada yaşayan her kadının yüzüne bir parça bulaşmış olmalı. Gezi olaylarında yok yere çocukları ölen annelerin derin acısı, adaletsizliğin pençesinde kıvranan babaların ince ince, damar damar yayılan öfkesi herkesin yüzüne bir parça bulaşmış olmalı.   Ondan bu gülmezliğimiz... Gülemezliğimiz...

Doyasıya gülmek için on dört tane yüz kasının o muhteşem ritmik ve koordineli çalışmasına bir türlü müsaade etmiyor yaşadıklarımız. Hırsızlığın, yolsuzluğun, tecavüzün, şiddetin neredeyse sıradan algılandığı bir ülkede yaşıyor olmak, yüz kaslarınıza her gün yeni bir darbe vurulması demektir. Gülemediğiniz gibi ağlayamıyorsunuz bile. Öyle kaskatı...

Ne yazık ki gülmeyen, gülümsemeyen kadınların ülkesi burası. Gülmenin kahkahanın olmadığı bir yerde hayat da yoktur zaten. Öyle kaskatı...  

Birgün