31 Mart seçimlerinin en önemli sonuçlarından birisi, AKP’nin yenilmezliği efsanesinin bitmiş olmasıdır.
Geride kalan 20 günde, bu veya benzeri pek çok cümle okumuş olabilirsiniz; bu değerlendirmeye kısmen katıldığımı ekleyerek devam edeyim.
Kısmen diyorum, çünkü AKP’nin yenilmezliği efsanesinin bir darbe aldığını düşünüyorum ancak buna benzer ve hemen hatırlanacak en az 4 yenilgi daha sayabilirim.
Gezi Direnişi, 7 Haziran seçimleri, 16 Nisan referandumu, Adalet Yürüyüşü de AKP’nin önemli yenilgi anlarıdır. 31 Mart için, “bu da 5” diyebiliriz.
Her birisi birbirinden pek çok farklı özellik taşıyan süreçlerden söz ediyoruz. Örneğin, Gezi daha fazla kendiliğinden bir hareket olarak başlamış, tüm örgütlü güçler daha sonra olanakları ölçüsünde dahil olmuştur. 16 Nisan referandumunda ise, ilk adımda daha fazla örgütlü güçlerin etkisi olmuş, geniş kesimlerin katılımı süreç içinde gerçekleşmiştir.
Mesela, 7 Haziran biraz daha fazla HDP’nin barajı geçmesinin yarattığı bir sonuç iken, Adalet Yürüyüşü CHP tarafından başlatılmış bir eylemdir. Fakat her ikisinin de ilgili partileri çok aşan bir halk desteği bulduğunu ve HDP veya CHP ile hiç ilgisi bulunmayan insanların dahil olduğunu söyleyebiliriz.
Hepsi toplumun farklı direnme eğilimlerini ve bunların siyasal alandaki temsilcilerini yan yana getirmeyi başaran süreçlerdir, hepsi AKP için ağır yenilgilerdir.
Uzatmayalım, AKP yenilebilir, daha önce de yenilmiştir. Fakat esas mesele bu yenilgiyi süreklileştirmek ve Türkiye’nin başına musallat olan bu karanlığa kesin olarak son vermek olduğunda henüz 31 Mart seçimleri de dahil olmak üzere istediğimiz sonuca ulaşamamış durumdayız.
(...)
Nasıl kazanıyoruz?
Bu ara başlıkta sadece birkaç noktanın altını çizmekle yetineceğiz, konunun çok daha ayrıntılı ele alınması gerektiğini de ekleyerek başlayalım.
"Nasıl kazanıyoruz" sorusuna verilecek ilk yanıt konusunda tereddütüm yok: Birleşince kazanıyoruz. AKP’nin en önemli başarısı karşısındaki gücü bölmesidir, hatta denilebilir ki iktidarını esas olarak buna borçludur. Bu oyun bozulup AKP karşısındaki güçler birlikte hareket ettiğinde AKP için zor günler başlıyor.
(...)
Devrimcilerin görevi
Düzen dışı sol için içinden geçtiğimiz dönemin önemli olanaklar barındırdığı, doğal olarak ciddi sorumluluklar yüklediği açık.
AKP karşısındaki büyük halk hareketinin bir parçası, onun içinde net bir yeri olmayan bir politik öznenin Türkiye’nin yakın geleceğinde yaşama şansı yoktur. Dolayısıyla, öncelikle AKP karşısındaki büyük halk hareketinin doğal bir parçası olmayı başarmak gerekir.
Doğal olarak pek çok farklılık taşıyan bu büyük kitlenin içinde sosyalistler, halkın AKP karanlığına teslim olmama iradesinin, kararlılığının en net temsilcileri olmak durumundadır. Mücadelenin en ileri ucunu temsil etmeli, ön saflardan AKP’ye karşı dövüşen ve deyim yerindeyse demoralize edip toparlanmasına izin vermeyen, muhalefetin enerjisini yükselten, AKP karşıtı mücadele eden büyük kitlenin içinde ama “öncü birlikler” olarak sorumluluk üstlenmelidirler.
Pazarlık, uzlaşma eğilimlerinin yayılmasını engellemeli, AKP’ye karşı mücadelenin ilerlemediğinde gerilediği, kazanmak için görülebilen en ileri noktaya ulaşmanın şart olduğu gerçeğinin daha fazla sayıda insan tarafından kavranmasına pratik olarak katkı yapmalıdır.
Mesele AKP’nin durdurulması, kimi aşırı yanlarının törpülenmesi meselesi ise burada sosyalistlerin varlığının/öneminin tartışılması mümkündür. İşin bu kısmını yapacak düzen içi güçler pekala bulunabilir. Fakat, eğer hedef AKP karanlığının bir bütün olarak alaşağı edilmesiyse bunun için güçlü/örgütlü etkin bir devrimci öznenin varlığı ön şarttır.
AKP’nin ancak hep birlikte olduğumuzda durdurulabileceği ne kadar doğruysa kesin bir yenilgi yaşaması için de işçi sınıfının, emekçi halkın geniş kesimlerinin bu mücadelenin odağına oturması gerektiği de o kadar doğrudur. Mücadelenin nasıl sonlanacağı sorusunun cevabı bu görevin yerine getirilip getirilmemesine odaklanmış durumdadır.
Dolayısıyla işçi sınıfının kendi öncü partisi aracılığıyla siyasette daha etkin bir yer edinmesi, sadece bir partinin, sadece işçi sınıfının değil, AKP’den gerçekten kurtulmak isteyen herkesin çıkarınadır. Herkesin çıkarına olması, bu görevin, dönemin özgünlüğünü kavrayan devrimci, komünist kadroların görevi olduğu gerçeğini değiştirmiyor.
"Nasıl kazanıyoruz" sorusuna verilecek ilk yanıt konusunda tereddütüm yok: Birleşince kazanıyoruz.'' diyor Erkan Baş. Ve bize de üzerinde düşünmek kalıyor. 31 Mart seçim sonuçları bağlamında ''nasıl kazanıyoruz?'' sorusunu soruyorsa, birincisi, AKP'nin özellikle İstanbul ve Ankara başta olmak üzere büyük şehirleri kaybetmiş olmasını AKP'nin yenilgisi olarak görmesi, kazananın da ''biz'' olduğunu söylemesidir. Kimdir bu ''biz''; Marksistler/komünistler, sağlı sollu liberaller, Kürt hareketi, sosyal demokratlar/''ulusalcılar'' ayrıca ülkücü/milliyetçi ve dahi sağcı bir toplamın tamamı. Üzerinde önce bilgilenmek ve sonra düşünmek gerekmiyor mu?
Sanalın dışındaki (gerçek) dünyada böyle bir yorumun yadırganacak hiçbir yanı yok. Çünkü gerçek dünyada AKP'nin ne olup ne olmadığı toplumsal muhalefetin tamamı tarafından anlaşılmıştır. AKP buralarda yapılan eleştirilerin ötesinde bir gerçekliğe sahiptir ve tam bir karşı devrimci pozisyondadır. Cumhuriyet ve kazanımlarına başta laiklik olmak üzere, aydınlanmaya karşıt/düşman bir partidir, vesaire. Çok yazıldı ve çizildiği için geçiyorum. Zaten böyle olduğu için çok farklı kesimler özellikle batıda AKP'nin karşısında birleşebilmişlerdir ve Erkan Baş'ın da dediği gibi AKP'yi yenilgiye uğratmışlardır.
Ne var ki, bu gerçekliğin uğramadığı bir yer var; o da sanalın sözde sol-sosyalist ve dahi enternasyonalist forumları... Sanalın ikliminden biçimlenen zihinlerin bu gerçeklikle hiçbir ilgisi yoktur. Sanalın iklimi buralarda biçimlenmiş zihinlerde AKP'yi ''o kadar da değil'' olarak yorumlar. AKP sıradan bir burjuva partisidir, ve çok önemli ulusalcı da değildir. Dolayısıyla ulusalcılara yöneltilen karşıtlıklar ve düşmanlıkların özellikle AKP'ye yöneltilmesi solculuğa da yakışmaz! AKP'yi gözümüzde büyütmek ve AKP karşıtlığı için ülkücü, milliyetçi, sağcı ve ulusalcılarla yan yana gelmek bile yanlıştır, ulusalcılıktır, burjuvaziden yana olmaktır; vesaire...
Çok açık söylüyorum, sanalın bu iklimi artık tavsamıştır ve çoğunluk tarafından yanlışlığı da anlaşılmıiştır. Sosyalist mücadelesi, sınıfsal perspektif ve dahi proleter enternasyonalizmini savunmak öyle giderek daha da sağa yaslanan, ırak ve Suriye topraklarında Amerikan emperyalizmiyle kol kola iş pişiren bir siyasetin gözlerinin içine bakılarak yapılamaz. Türkiye solunun azami siyasi yaklaşımı sınıf mücadelesi üzerinden devrim ve siyasal iktidar perspektifidir. Güncel siyaset konumu ise AKP gericiliğini bütünsel bir yenilgiye uğratmak ve bu ülke üzerindeki etkisini tamamen silip atmak olmalıdır. Komünist olmanın enternasyonalist içeriği budur.
Erkan Baş'ın yazısı bu gerçekliğe değiniyor ve takdir edersiniz ki, kendisi bir ''ulusalcı'' değildir.
Bu ileti en son melnur
tarafından 23.04.2019- 07:52 tarihinde, toplamda 2 kez değiştirilmiştir.
Solun, siyasal iktidarı elinde bulunduran mevcut hükümet üzerinden politik dilini kurgulaması, muhalefet ederken onu muhatap alması ve düzen eleştirisini onun üzerinden yapılandırması olağandır. Aksi bir tutum fazlasıyla soyut ve anlamsız olur. Fakat meselenin A veya B partisi olmayıp, varolan adaletsizliği ve yoksulluğu üreten mevcut kapitalist düzen olduğu algısından kopan bir anlayışın varacağı yer, dar bir parlamenter reformizm olacaktır.
Bu sebeple son yerel seçim sonuçlarına gereğinden fazla bir anlam yükleyen, kendisini dikkate bile almayan ve ittifak içerisine dahil etmeyen, hatta kategorik olarak kendisine karşıt unsurlar barındıran bir muhalefetin kazandığı kısmi bir başarıyı gereğinden fazla büyüten bir anlayış, devrimci içeriğinden koparak reformizmin dar kalıpları içerisine sıkışmaya mahkumdur. Bu süreçte kısmi demokratik kazanımlar uğruna belki Millet ittifakı, bir ehveni şer anlayışı ile desteklenmiş olabilir. Fakat Sosyalist Sol, cumhur ve millet ittifakı şeklindeki iki sağ kamp arasında vuku bulan dar siyasi kavgaya tüm dikkatini endekslemek yerine, sosyalizm ve emek mücadelesinin bayrağını taşıma görevine odaklanmalıdır.
AKP'nin ne olduğunu anlamalısın. Tek başına bu sorununun üstesinden gelemiyorsan, kendin gibi ''enternasyonalist komünist''(!) olmayan aklı başında birinden yardım alabilirsin. AKP'yi anlayamadığın sürece yanlış yerde duracak ve yanlış şeyleri eleştirmeye çalışacaksın. Üstelik çok önemli gördüğün ulusalcılık eleştirisi konusunda bir tanım bile yapamıyor ve ulusalcılığın ne olduğunu zihninde netleştiremiyorsun. AKP karşısında konumlanmaya çalışan bir kesimin karşısına çıkmak ancak AKP gericiliğini tek başına yenebilme potansiyeline sahip oduğunda mümkündür. Ulusalcılığın Marksizm olmadığı, Perincek'in ulusalcılığının biraz farklı olduğunu, Perincek'in bu koşullarda eleştirilmesinin AKP yandaşlığı nedeniyle olması gerektiği gibi netliklere/konulara uzaksın. Perincek ulusalcılığı ile atıyorum CHP ulusalcılığını tek bir ulusalcılık adı altında eleştirmen, AKP'yi sürekli olarak korumaya kalkışman ve ulusalcılık karşısında kapsam dışında bırakman ne adına olursa olsun, yanlış. Ve bu yanlış hep sanalın yarattığı iklim dolayısıyladır. Sanırım buralardan beslendin ve böyle olduğu için de yaşanan gerçekliğin dışında kalıyorsun.
Bu ileti en son melnur
tarafından 23.04.2019- 07:55 tarihinde, toplamda 1 kez değiştirilmiştir.
Sitemiz Bir Paylasim
Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize
kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu
nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara
aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve
materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden
kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine
yollayabilirsiniz.
