"Uyandım baktım ki sabah olmuş..
Ah! Ne umutlar doğmuş içime..
Sevinçle haykırdım gökyüzüne;
Günaydın gül yüzlü sevdiğime,
Denize, Güneşe..
İyiliğe, güzelliğe..
Sevgiyle,
Günaydın ..!
Aynı göğün altında yaşayan herkese."

Bazı günler dilime pelesenk olur şu Desmond Morris'in ''Sevmek dokunmaktır'' sözü. Aslında bir kitap adı. Çok uzun zaman önce okumuştum, belki de çocuk-gençlik romanlarından sonra karşıma çıkan ilk kitaptı da denilebilir. Ama güzel söz; sevmek dokunmaktır, sevginin yaşam bulmuş hali, sevgimizi karşımızdakine gösterebilip duyumsatabilmenin belki de en sıradan, en olağan ama belki de en görkemli hali.

Nazım'a geleceğim buradan, o koca ustaya. Sevmek üzerine pek çok şiiri var ve çünkü o da çok sevmiş. Hayatı, kavgayı ve kadınları. Ve böyle olduğu için de toplumsal tarihimize ve insan yüreğine işleyen şiirler yazabilmiş.   İşte bir tanesi daha:

sevmek için yürek,
sürdürmek için emek gerek.
sevgi ne boğazda,
ne mum ışığında yemek yemek,
ne de pahalı bir pırlanta demek.
sevgi; bir lokmada iki insan demek.

Sevgi dokunmaktan geçiyor ve sanırım her şeyi, ama her şeyi bölüşebilmekten...
Ne mutlu sevgiyi yaşayabilenlere,
cesaretle dokunabilenlere...
bölüşebilenlere...

Face'in en güzel yanı da bu. Defalarca okumuş ama hiç karşılaşmadığınız dizeler bir anda karşınıza çıkıp sizi bir yerden bir başka yere taşıyabiliyor. Bu 1 Mayıs arefesinde ve bu puslu bir bahar sabahında da aynen öyle oldu.

''Sonra aramıza şehirler girecek,
Hiç karşılaşamayacağız.
Tesadüfler bile bir araya getiremeyecek.
Sonra da belki birimiz öleceğiz, diğerimiz hiç bilmeyecek.''