“Benim gibi toplumla güç anlaşan insanlara ilgi duyarım. Bunun en sivri ve en tipik örneklerine meyhanelerde, akıl hastanelerinde ve sanat çevrelerinde rastlanır. Onun için akıl ve ruh hastanelerine karşı daima sempati duymuşumdur. Akıl hastaneleri en özgür olduğum, her şeyi objektif görebildiğim tek yerdir. Orada rahata ererim. Kafam art arda gelen birçok problemi çözebilecek yapıda değildir. Orada bütün problemleri bir sıraya koyar ve çözümlerim. Hatta bir süre ziyaretçi bile kabul etmem.”

IŞIKLAR İÇİNDE YATSIN!

Ne güzel bir insandın sen !

O güzel atlara binip giden o güzel insanların en sonuncusu oldu Münir Özkul. Ne korkunç; o güzel insanları bir daha hiç göremeyeceğiz! Ne tek tek, ne burada olduğu gibi hep birlikte! Bir daha hiç! Gerçekten nasıl bir gerçek bu? Ve bu fotoğraftan hayatta kalan sadece Metin Akpınar! Onun için başka bir ürkünçlük taşıyor bu foto. Bizi o denli yaralayabilen bu resim, Metin Akpınar'a nasıl duygular yaşatıyor kim bilir!

Evet, daha önce toprağa karışan güzel insanlar, ayağa kalkın, hocamız Münir Özkul geliyor!

SALMAN: MUTLU YAŞADIĞINA İNANIYORUM

Oyuncu İlyas Salman ise şunları söyledi:

"Milyonlarca sözcüğü bir araya getirerek bir değeri anlatamazsınız. Ancak virgülünü, noktasını koyarsınız. Hiçbir sözcük bir ustayı anlatmaya yetmez. Gerçekleri tekrarlamak yinelemek değil, yenilemektir. Münir abi, Türk sinema, tiyatro sanatı için kutsal bir insandı. Bu kutsiyetin arkasından şu anda ağlamak gelmiyor içimden. Çünkü ben mutlu yaşadığı inancındayım. Son dönemlerinin belki farkına varamadı yaşadığı rahatsızlıktan dolayı. Ama bıraktığı eserlerle birlikte var olacak diye düşünüyorum."


Güle güle büyük usta !

İlyas Salman'ın çok yıllar önce bir açıklamasını okumuştum. Türkiye'nin en büyük sanatçılarını sıralıyor ve yorumluyordu. Aklımda kaldığı kadarıyla ilk sıraya Yılmaz Güney'i koymuş, ikinci sırayı da Münir Özkul almıştı.

Münir Özkul gerçekten de önemli bir sanatçıydı. Sinemada pek çok role girip çıkmasına rağmen o bizlerin ''Yaşar Usta''sıydı. Yoksul ama onurlu. Bildiğim kadarıyla gerçek yaşamı da öyleydi. Ve pek de bilinmez, 12 Eylül faşizmine tepki olarak devlet ( ya da şehir) tiyatrolarından istifa eden ilk sanatçıydı.

Hep klasik şeyler söylenir ölenin arkasından. Unutulmayacaksın, unutmayacağız vb. Gerçekten de unutulmaz işler yaptı Münir Özkul. Ama geride, içimizde derin bir sızı bırakarak gittiği gerçeği de var. Tarık Akan ve Tuncer Kurtiz'in ölümlerinde de benzer bir duygu ortaya çıkmıştı. Bir boşluk!   Hayatımızdan bir şey eksiliyor, bu ölümlerle. Ve o eksiklik içimizi hep acıtıp duruyor.

Yıldızlar yağsın üzerlerine!
Hepsinin!