BİR 10 KASIM SABAHI

Trenin açılan kapısından içeri adımımı attığımda sirenler çalmaya başlamış herkes ikirciksiz ayağa kalkmıştı. İlk kez tanık olduğum bir durumdu. Daha önce metroda böyle bir örneğe rastlandı mı, bilmiyorum ama, müthiş bir şeydi; çok etkileyiciydi. Sağımda solumda olan kadını erkeği, genci yaşlısı, türbanlısı türbansızı hiç kımıldamadan öylece saygı duruşunda bulunuyordu. Gerçekten inanılmaz bir durumdu. İlk kez kapalı bir alanda böyle bir anmaya tanık oluyordum. Açık alanlarda, caddelerde, yollarda da benzer görüntüler olurdu ama umursamayanlara da rastlanırdı. Metroda böyle bir durum söz konusu değildi. Sirenler susup, istiklal marşı başladığında da kimse saygı duruşunu bozmamıştı. Şaşırtıcıydı ve güzeldi.

İlk aklıma gelen, bu toplumda ne olursa olsun ve ne söylenirse söylensin Atatürk sevgisini insanlarımızın bağrından söküp atabilmenin olanaksızlığı oldu. Belki hiçbir toplumda böylesi bir olguya rastlayabilmek mümkün değil. Nedeni ayrı bir konu ama bu toplumda böylesi bir gerçeklik varken, gericiliğin örgütlenerek iktidar olabilmesi ve 21 yıldır egemenlik kurabilmesi de durumun üzücü ve düşündürücü bir yanı.

Metrodan çıktığımda Kadıköy'de farklı bir kalabalık gördüm.   Her zamankinden farklı bir kalabalık...Tören bitmişti, ama Atatürk heykelinin etrafında da bir başka kalabalık göze çarpıyordu. Sanki orayı o bölümü terk etmek istemiyorlar gibiydi.   Meşaleler yanmaya devam ediyordu.

Yürüyorum, sarı mavi güneşli bir gün, vapurlar geliyor, gidiyor, sahilde oltacılar...İstanbul'un martıları da sanki bu güzelliklere katılmak ister gibi çığlık çığlığa uçuşuyor.

Havada deniz kokusu, yosun kokusu var.
İçime çekiyorum.
Olmadığı kadar umutluyum.
Kalabalıklara karışıyorum.