SolPaylaşım  
Ana Sayfa  |  Yönetim Paneli  |  Üyeler  |  Giriş  |  Kayıt
 
OTURUYORSAN KALK; AYAKTAYSAN YÜRÜ; YÜRÜYORSAN KOŞ!
Yurt ve dünya sorunlarına soldan bakan dostlar HOŞGELDİNİZ .Foruma etkin katılım yapabilmeniz için KAYIT olmalısınız.
Yeni Başlık  Cevap Yaz
Sandık ve sokak           (gösterim sayısı: 1.302)
Yazan Konu içeriği
Üye Profili boşluk
melnur
[ Gelenek ]
Kurucu
Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 02.08.2013
İleti Sayısı: 10.954
Konum: İstanbul
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder

36 kere teşekkür etti.
50 kere teşekkür edildi.
Konu Yazan: melnur
Konu Tarihi: 27.11.2021- 01:29


Sandık ve sokak - Metin Çulhaoğlu

Ne yazık ki, bu ülkenin solcuları olarak kavramların ve pratiklerin suyunu çıkarmada üstümüze yok.

“Suyunu çıkarma” derken, toplumsal ve siyasal yaşamda önemli yerleri olan kavramların, mekanizmaların   pratiklerin abartılıp mutlaklaştırılmasını, sonuçta bunların birer fetiş haline getirilmesini kastediyoruz. Bir göstergesi, herhangi bir kavramın, mekanizmanın ve pratiğin, aslında onun tamamlayıcısı olan başka pratikleri peşinen dışlayacak ölçüde mutlaklaştırılmasıdır.

Güncel bir örnek, sandığın ve sokağın birbirinin tam karşısına konulmasına kadar uç noktalara taşınabilen görüşlerdir.

***

Bugünkü rejimin sandıktan da sokaktan da korktuğu açıktır. İki korku eşzamanlıdır ve ikisinden birine başatlık tanınmasını gerektirecek bir durum yoktur. Rejim, “Sandığı nasıl olsa hallederim, asıl derdim sokak” demediği gibi “Sokağı nasıl olsa ezer bastırırım, önemli olan sandıkta çoğunluğu sağlamam” da dememektedir.

Eğer karşı taraf bu durumdaysa, solun, rejimin korkusunu tek bir kaynağa indirgemesi ciddi bir yanlış olacaktır. Yapılması gereken, iki korku kaynağı olarak sandıkta ve sokakta mümkün olan azami etkiyi yaratacak eylemleri gerçekleştirmektir.

Sandık konusunda, bu kanalı mutlaklaştırmayan, ama sağladığı imkanlara da gözlerini kapamayan birtakım güncel öneriler ve girişimler vardır. Bunlar, önümüzdeki dönemde ete kemiğe bürünecektir.

Sandığı burada bırakıp “sokağa” biraz daha ayrıntılı olarak bakmaya çalışalım.

***

Önce, Türkiye “özelinin” ötesinde genel doğrular:

“Sokak” dendiğinde bundan özel alanın (bireyin, kamusal otoritenin müdahalelerinden azade   bir otonomiye hareket edebildiği alan) ötesinde, kamusal alanda herkesin katılımına açık etkinliklerin mekanı anlaşılmalıdır.

Bu anlamda “sokak”,

1) “Kendisi gibi düşünen” başkalarıyla birlikte olan insanları, “ortaklık-ortaklaşma” nosyonuna yakınlaştırır;

2) Belirli bir sınıfın farklılaşmış, ancak belirli bir amaç doğrultusunda birleşip kaynaşabilecek kesimlerine birbirine yakınlaşma fırsatları sunar;

3) “Sokakta” herhangi bir etkinliği gerçekleştirenlerin, “davalarını” başkalarına da duyurmalarına, toplumun başka kesimlerini de etkilemelerine yardımcı olur;

4) Kendi özel alanlarında süreçleri sadece izleyebilen insanlara ileride çok yararını görecekleri deneyimler kazandırır.  

Dikkat edilirse yukarıda dile getirilen olumluluklar, herhangi bir yasanın çıkartılması-engellenmesi, bir kararın geri aldırılması, bir iktidarın düşürülmesi gibi sonuçlara endeksli değildir.  

Sonuçta, “sokak” diye kodlanan dış mekan etkinliklerinin ve eylemliliklerinin bu tür “peşin” avantajları vardır; bunların ne kadar kalıcı ve kümülatif özellikler kazanacağı ise artık sokağın ve eylemin kendisine değil örgütleyici ve yönlendirici öznelerin performansına bağlıdır.

***

Türkiye’ye gelirsek;

2013 yılının o çarpıcı “sokağının”, yani Gezi Direnişinin bugün solu sokak konusunda anlamsız bir müşkülpesentliğe sürüklediğini görüyoruz. Her eylemliliğe, her hareketlenmeye “Buradan yeni bir Gezi çıkar mı?” beklentisiyle yaklaşılması, sonuç olarak solda düş kırıklıklarına ve bezginliklere yol açabilmektedir.

Eklersek, rejimin ikide bir dile getirmek zorunluluğunu hissettiği Gezi düşmanlığı da soldaki bu ruh halini pekiştirmektedir: “En çok Gezi’den korktuklarına göre, olması gereken yeni bir Gezidir, o da olmuyorsa…”

Bu tür düşüncelerin hepsini boş geçmek gerekir.

Peki, bunları boş geçip de nerelere bakalım?

En başta, sonuçta ortaya yeni bir “Gezi çıkması” perspektifine bağımlılıktan kurtulup mekan üzerinde durmak gerekir. Burada kastedilen, örneğin İstanbul’da İstiklal Caddesi-Taksim, Ankara’da ise Kızılay-Bakanlıklar gibi mekanları takıntı haline getirmeyip mekanın emekçi-yoksul kesimlerin ağırlıkta olduğu mahallelere-yerelliklere kaydırılmasıdır. Unutmayalım: 2013 yılından farklı olarak, bugünkü yoksullaşma-geçim krizinin bedeli “orantısız” biçimde bu mekanlarda yaşayanlara fatura edilmektedir.

Bir başka noktaya ise Ali Ekber Doğan’ın 25 Kasım’da İleri’de yayınlanan yazısından (‘Geçinemeyenler’ hareketi başladı mı?) kalkarak değinelim:   Türkiye’de toplumsal muhalefetin başarısı, “mülksüz-düşük gelirli ve vasıfsız denilen işler arasında geçinmeye çalışan toplumsal proletaryayla, yüksek eğitimli güvencesiz ve yoksullaşan prekaryanın yakınlaşmasına” bağlıdır.

O halde, ille de Gezi, ille de Taksim, Kızılay, Alsancak, vb. değil; bu yakınlaşma hangi eylemliliklerle hangi mekanlarda sağlanabilecekse orası, oraları…        

https://ilerihaber.org/yazar/sandik-ve-sokak-133465.html      




Cvp:
Yazan Cevap içeriği
Üye Profili boşluk
melnur
[ Gelenek ]
Kurucu
Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 02.08.2013
İleti Sayısı: 10.954
Konum: İstanbul
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder

50 kere teşekkür edildi.
36 kere teşekkür etti.
Cevap Yazan: melnur
Cevap Tarihi: 28.11.2021- 09:55


Siyasetin sokağı-sokağın siyaseti - Güray ÖZ

Sokak nedir? İki yanında evlerin, işyerlerinin, insanların pek güvenli olmasa da sığınakların bulunduğu iletişim hatlarıdır, buluşma mekânlarıdır. Evden eve ya da yaşam alanlarına giden yoldur. Sokak temsil edilenlerin, “biraz da kendimiz doğrudan konuşalım” dediği yerdir.

Resim Ekleme

Herkesin bildiğini düşündüğüm bir hikâyeyi yazmak, anlatmak için açtım bilgisayarı. Mesele şu ki, benim eğrisiyle doğrusuyla bildiklerim, sezdiklerim, gördüklerimle herkesin bildiği, gördüğü, sezdiği aynı mı sorusuna yanıt arıyorum. Yanılıyorsam söylersiniz diye umuyorum. Vaktiniz varsa, sabrınıza sığınarak hikâyemi okumanızı rica ediyorum sizden değerli okurlar.

***
Seçimler yaklaştığında siyasal partilerle seçmenlerin durumu, tutumu önem kazanır, netleşmeye başlar. İktidar gücünü koruyup koruyamayacağını, muhalefet partileri iktidara gelip gelemeyeceklerini seçmenlerin tutumuna bakarak öğrenmeye çalışırlar. Seçmenlerin eğilimlerini öğrenmenin iki temel yolu vardır: İlki artık çok sayıda kuruluş tarafından farklı ya da benzer yöntemlerle yapılan kamuoyu yoklamaları, (yüz yüze anketörlük zor iştir, gençliğimde yapmışlığım var, şimdi daha çok telefon tercih ediliyor) ikincisi sokağa yansıyan, tümüyle meşru eylemlerle kendini gösteren, kendiliğinden yol bulan toplumsal hareketliliktir. Buradaki kendiliğindenliği tanımlamakta da yarar var; farklı toplum kesimlerinin özgül isteklerinin ya da iklim sorunları, ekonomik kriz gibi ortak taleplerin siyasi bir hedefe yönelmeden ortaya çıkması diye tanımlanabilir belki. Bu taleplerin siyasi bir hedefe yönelmesi ise ancak siyasetin çabası, çağrısı ile mümkündür derler ya bundan kuşkuluyum biraz. Bana daha çok nesnel durumun zorunlu bir sonucu, bunalmış insanların siyasi hedefleri kendiliğinden bulması gibi geliyor. Siyasal parti ve hareketlerin nicel ve nitel olarak kitlelerin gerisinde kaldığı kanısındayım. Belki de bu doğal bir süreçtir. Kimdi unuttum, “devrim yapılmaz, olur, bize düşen ona katılmaktır” demişti. Demek ki seçimler öncesi sonucu belirleyecek üç özneden söz edebiliyoruz: İktidar, muhalefet, halk. İktidar konumunu korumak, muhalefet partileri iktidar olmak ister. Halk ise sonucu belirlemesi gereken asli faildir, öznedir.

Burada şematik bir şekilde anlatılan, farklı biçimler alsa da ülkeler arasında farklılıklar gösterse de sonu gelmez övgülerle göklere çıkartılan “temsili demokrasidir”. Temsili demokrasi denilince, mülkiyet ilişkilerini değiştirmeyi programlarında savunan partilerin siyasette ötekilerle eşit bir şekilde yer almasının kabul edilmediği, engellendiği, kapitalizmin ebediliğini varsayan tuhaf bir demokrasiden söz ediyoruz demektir. Eğer engeller hilenin, dayatmanın, yasakların, baskıların yanı sıra çıplak zora, zorbalığa dayanıyorsa seçimli, parlamentolu da olsa otoriter rejim yürürlüktedir.

Şemanın şematik kurbanları

Türkiye’deki siyasi sistemin bu şemadaki yeri nedir? Üç yıl öncesine kadar gizli oy açık sayım ilkesine dayalı şaibeli de olsa seçimlerle belirlenen parlamentonun asıl unsur olduğu bir rejim geçerliydi. Şimdi ise parlamentoyu devre dışı bırakan, yasal olan ile olmayanın iç içe geçtiği Cumhurbaşkanlığı Hükümet rejimi yürürlüktedir. Her iki rejimi karşılaştıran kimi politik bilimciler parlamenter rejime “demokratik” ikincisine ise “otokratik” diyorlar. Her ikisi de üretim araçlarında özel mülkiyeti esas alan “serbest piyasa” denilen, şimdilerde pek tercih edilmiyor, gerçek adı kapitalizm olan sistemi değişmez durum olarak kabul ediyor. Sistemi değiştirmeyi amaçlayan siyasi parti ve hareketleri yasal, yasal olmayan yöntemlerle devre dışı bırakmaya çalışıyorlar. Şimdiki rejim sistemi korumak için sosyalist partileri cepheleşme eğilimi gösteren eylem ve protestoları kaba güçle ya da yasaları zorlayarak engelleme yolunu daha sıklıkla kullanıyor.

Burada biraz ara verelim. Çünkü tam da bam teline gelmişken hikâyenin, sokaktan sesler gelmeye başladı. Sokak nedir? Sokak iki yanında evlerin, iş yerlerinin, insanların pek güvenli olmasa da sığınaklarının bulunduğu iletişim hatlarıdır, buluşma mekanlarıdır. Bir evden diğerine ya da yine evlerin çevrelediği yaşam alanlarına giden yoldur. Temsili demokrasinin temsil ettiğini iddia ettiği; temsil edilenlerin, “biraz da kendimiz doğrudan konuşalım” dediği yerdir sokak. Olur mu peki böyle bir şey? Rejim böyle bir doğrudanlığı haklı ve yasal olsa da kabul etmeye yanaşmaz. Çünkü rejim gerçeği yansıtmayan bir “temsil” üzerine kurulmuştur; temsil de giderek müsamereye dönüşmüştür. Seçilenler, aldıkları temsil görevini gönül rahatlığı ile bir lidere devretmenin mutluluğuyla, huzuruyla, bahtiyar ve mesut yaşayıp giderken rahatlarını kaçıracak sokak çıkıntılığını hoş karşılamazlar. Muhalefet partileri de sokağın muhalefetini rol çalmak olarak görür, “provokasyon” çığlıkları atarak karşı çıkarlar.

Sokağın yalnız kalmaması da önem kazanır bu durumda. Peki bunu nereden bilebiliriz? Şuradan bileceğiz ki sokağın dile getirdiği itirazı haklı bulanlar herhangi bir nedenle sokağa çıkıp derdini dile getiremese bile bir şekilde sokağa dahil olmanın yolunu bulur. “İşte bunlar, bu sokaktakiler benim aklımdan geçeni söylüyorlar” diye kahvede, evde, iş yerinde, nihayet sandıkta kendilerini belli ederler. Sokak demokratik, yasal olmak zorundadır. Zaten yasalar da sokaktan yanadır. Başta İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi ve Anayasa olmak üzere yasalar sokağa hak ve izin verir. İşte o zaman herkes de bilir ki sokağa çıkan haklı, engelleyen haksız ve suçludur.

Şimdi hikâyeye kaldığımız yerden devam edebiliriz. Kamuoyu yoklamalarında, anketlerde iktidar partisinin oylarında bir erime görülüyor. Kuşkusuz medyanın yarısından çoğu, hatta kahir ekseriyeti bu tahminlere inanmıyor, yer vermiyor. Vermesin; biz azınlığın, azınlık medyanın söylediklerine, yazdıklarına kulak vermek, inanmak durumundayız. Aslında ben halkın söylediklerini kendi kulağımla duysam, gözümle görsem içim daha rahat olurdu; o nedenle de bir kulağım sürekli sokakta, meydanda. Tabii başka şeyler söyleyenler, “gidecek, belli oldu” diyenlere “çocuk musunuz hiç gider mi” diyenler de var. Belirtilerden, iktidar kanadından gelen tehlikeli imalardan söz edildiğini de biliyoruz ama yine de onları ciddiye almak istemiyoruz nedense. Güncel politika sanki geleceğe kulağını tıkıyor gibi. Bu nedenle bir kulağımız sokaktaysa bir kulağımız Meclis’te. Yani demokrasinin iki vazgeçilmezine tüm dikkatimizi vermiş durumdayız.

Yine saptık hikâyeden. Dönelim. Şöyle demiştik: Temsili demokrasiden, üretim araçlarındaki mülkiyet ilişkilerini değiştirmeyi amaçlayan bir partinin siyasette ötekilerle eşit bir şekilde yer almasını kabul etmeyen, kapitalizmin değişmezliğini varsayan tuhaf bir demokrasiden söz ediyoruz. Hemen celallenir, telaşlanır yakın zamanda iktidar düşü gören liberal: Olmadı ama şimdi bu der; mülkiyet ilişkilerini değiştirmek neyin nesi. Böyle köklü değişimler devrimle olur; devrim kabul edilebilir, demokratik bir şey mi yani. Bizim derdimiz rejimi değiştirmek, başkanlık sistemi yerine parlamenter sistemi getirmek değil mi? Üstelik bu kez “güçlendirilmiş” olsun da başına türlü işler gelmesin demedik mi? Zaten bak sokaklarda “hükümet istifa” diye sesleniyorlar, “kapitalizm istifa” mı diyorlar? Hem zaten yakında mitingler yapacağız. Karıştırmasan olmaz mı? der.

***

Kulaklarımda bir uğultu var; sesler birbirine karışıyor, muhafazakâr, faşist, ulusalcı, liberal, demokrat, sosyalist, komünist birbirine giriyor. Bunlar nasıl ayrışacak kim biliyor? Bildiğim, siyaset sokakla birleşmedikçe maksat hasıl olmaz. Sokağa dayanmayan siyaset önünde sonunda aslına döner, yozlaşır.

Siyaseti küçümseyen sokak ise bir vakit ayakta kalsa da sonunda söner.


https://www.birgun.net/haber/siyasetin-sokagi-sokagin-siyaseti-367290



Yeni Başlık  Cevap Yaz



Forum Ana Sayfası

 


 Bu konuyu 1 kişi görüntülüyor:  1 Misafir, 0 Üye
 Bu konuyu görüntüleyen üye yok.
Konuyu Sosyal Ortamda Paylas
Benzer konular
Başlık Yazan Cevap Gösterim Son ileti
Konu Klasör AKP İstanbul'da sandığa gömüldü. melnur 2 2236 29.06.2019- 20:59
Konu Klasör Saray rejimini sandıkta yenilgiye uğratmak... melnur 1 1028 13.01.2022- 06:43
Konu Klasör Sokak... umut 0 3821 03.03.2014- 12:25
Konu Klasör Gezi, sokak, ideoloji umut 0 4068 05.05.2014- 14:58
Konu Klasör Sokak siyaseti-Barbaros Tantan melnur 0 3016 27.03.2017- 09:18
Etiketler   Sandık,   sokak
SOL PAYLAŞIM
Yasal Uyarı
Sitemiz Bir Paylasim Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine yollayabilirsiniz.
Forum Mobil RSS