Dünyanın hiç bir yerinde Türkiye'dekine benzer bir durum yok. Problem sadece solun çok parçalı olması değil, parçalı da olsa oralarda solun ana gövdesini taşıyan partiler var. Sosyal demokrat olur, sosyalist olur veya komünist. Bizde hiç biri yok. Solun ana gönvesi CHP'ye yöneliyor ama CHP de merkez sağa kayıyor.

Buna zaaf demek doğru mu bilmiyorum? Solun sesinin kitlelerde yeterince duyulmaması, solun marjinal olduğunu göstermez.

Sol içinde görülen bazı hastalıkların nedenini yukarıda yazdım zaten, yeniden yazmayayım.

Bu forumda solu eleştirenler, sol düşmanlığı yapanların hepsi solcu mudur?

Ben solun dağınıklığını geçiştirmiyorum. Sosyalist sistemin çökmesinden sonra başta Avrupa olmak üzere sol büyük kan kaybetti. Fransa'da, İtalya'da, İspanya'da, hatta Portekiz'de iktidara oynayan KP'ler var mı şimdi? Ne oldu bunlara? Çoğu adından komünist sözcüğünü bile kaldırdı.

Yunanistan KP'si her zaman (Türkiye'ye göre) güçlüydü. KKE, Nazi işgaline silahla direnmiş ve savaştan sonra da iç savaş vermiş bir partidir. SYRİZA KP değil. Ayrıca bugün SYRİZA'nın aldığı oylar Yunanistan'daki büyük ekonomik kriz nedeniyle. Türkiye'de de bunun zamanı gelecektir.

Türkiye'deki her türlü sol akımın paraleli tüm ülkelerde vardı, halen de var. Yakından bildiğim için yazıyorum. Türkiye'de gelenksel KP çizgisinde parti, Dev-Yol'lar, Dev-Sol'lar, Troçkistler, her türlü Maoist akım v.b. vardı da diğer ülkelerde yok muydu? Hepsinin neredeyse bire bir karşılığı vardı.

Dağınıklık lafla giderilmez. Bunu sürekli ön plana çıkarmak, kitleler üzerinde sola karşı   propaganda olmaktadır. Zaten burjuva medyasının da bunu özellikle ve abartarak vurgulaması bu nedenle. Beni rahatsız eden budur.

Öte yandan, zamanı gelince, devrimci ortam ortaya çıkınca, durumu doğru teşhis eden grup öne çıkacak ve kitleleri peşinden sürükleyecektir hiç kuşkusuz. İşin mihenk taşı da budur. Şimdi ne söylense boş, herkes bildiğini okuyor. 1917 öncesinde Rusya'da sayısız görüşler ve çizgiler var. Hatta, Bolşevikler işin başlangıcında azınlıkta. Ama ne oluyor? Teşhisde isabetli olan ve yapılması gerekeni isabetle saptayan Lenin önderliğindeki Bolşevikler kitleleri peşinden sürüklüyor, devrim öncesi çoğunluğa geçiyor ve devrimi gerçekleştiriyor.

Gelişmiş sanayi ülkelerindeki sosyal demokrasinin Türkiye'de aynen olması olası değildir. Tarihsel koşullar da, günümüz koşulları da çok farklı. Kaldı ki Batı'daki sosyal demokrat partilerin CHP'den daha solcu olduğunu nereden çıkarıyorsunuz? Hepsi düzenin yedek partisi. Yalnızca kökenleri gereği sendika hareketleriyle organik bağları var, hepsi bu. İşçi ve emekçilerin mücadelesini de daha yüksek ücret, daha fazla sosyal hak elde etmeye indirgemiş durumdalar. Hatta, aman ekonomi çökmesin, biraz daha az isteyelim dedikleri dönemler de var.

Türkiye'de CHP'nin merkez sağa kayar görüntüsü, mevcut durum nedeniyle. Hem solun tüm gücünü kırdılar, hem de ortada merkez sağ diye birşey kalmadı ondan. Sol CHP'yi dışlayınca, dinci faşizme evet demeyen eski merkez sağdakilerin bazıları da CHP'ye akın edince, ortaya bu durum çıktı. Kaldı ki CHP'nin savunduğu temel ilkelerde eskiye göre özde bir fark yok. Eskiden daha solcu olduğunu da nereden çıkarıyorsunuz? Yani eskiden savunup da, şimdi savunmadığı ne var?

Türkiye'de olan fraksiyonların başka ülkelerde olmadığını söylemiyorum. Türkiye'deki durumun farklılığından söz ediyorum. Başka ülkelerde bizdeki gibi çok çok çok parçalı yapı var mı, açıkça tam olarak bilmiyorum, sanmıyorum, ama problem tam olarak burada değil. Problem, oralarda parçalı yapılar olmasına rağmen güçlü sol partilerin olmasıdır. Mutlaka iktidara oynayacak güçte olmaları da gerekmiyor. Ama bir güç halindeler, parlamentoya milletvekilleri sokabilecek kadar toplumda karşılıkları var. Bizde olmayan bu.

Sol eleştirilir, eleştirilmeside gerekliki devamlı kendisini geliştirsin. Sol'u kim hangi platformda eleştirse devamlı "sol karşıtı" olarak algılandığı için sorunuzun cevabıda algılamkla ilişkili. Fraksiyonların ve kavgaların oluşuda her eleştiriyi " sol karşıtı" ilan edip tartışmaktan kaçmak ve yanlışlarını kapatmaktır.
Sol tartışmayı ve öz eleştiri yapmayı öğrenmeli ve eleştirileride tahammül edebilmeyi öğrnmeli.
Dost acı konuşur derler, bu yüzden Sol'un en iyi dostu Sol içerisinden gelen eleştirilerdir. Bu benim görüşüm. Eleşntirileri sabota etmek, yaftalamak,..... Sol'u asla ilerletmez, sonuç ortada.

Değişik fikirlerin ortaya çıkması bir kere solun doğasında vardır. Komünist hareketin başından beri çok farklı düşünceler var. Daha 2. Enternasyonal'de bölünme başlıyor. Daha sonra çok farklı görüşler var. Lenin'in en önemli yazıları, hareketin içindeki akımların ve şahısların görüşlerini eleştirmek, hatta yere çalmak için yazılmıştır. Devrimden sonra da Sovyetler'de itiş kakış sürmüştür. Soldaki en büyük ve yaşamsal bölünme ise Maoizmin Sovyetler'e rest çekerek ayrı bir kamp oluşturmasıyla ortaya çıktı ve bu durum tüm dünyayı etkiledi. Batı Avrupa'da Marksizm'den kopmuş olan sosyal demokratlar giderek düzenin stepnesi haline geldi. Ana parti dediğimiz, benim yukarıda iktidara oynuyordu dediğim KP'lerden Fransa, İtalya, İspanya partileri "Eurokomünizm" diye birşey ortaya attılar. Hatta İtalya'da kapitalist düzenin has partisi Hristiyan Demokratlar ile "tarihsel uzlaşma"dan bile söz ediliyordu. Burada kısa bir özet verdim. Bunların hepsi çok büyük çatlamalardır. Bunların etkisi Türkiye'de de görüldü.

Bizde de TKP'nin tarihi bölünmelerin tarihidir. Hareket çok güçsüz olmasına karşın sürekli bölünmeler olmuştur. Türkiye'de sanayiye geç geçilmesi ve işçi sınıfının nicelik ve nitelik açısından güçsüz olması nedeniyle hareket çok zayıftır ve aydın ağırlıklıdır. 1961 anayasasının getirdiği özgürlükçü ortamda FKF ve TİP kuruldu. 1960'lardan sonra sanayileşmenin hızlanmasıyla işçi sınıfı da büyüdü. TİP Meclis'e de girdi. Bunlar da kısa süre sonra bölündü. Çekoslovakya'nın işgalline karşı çıkan Aybar ile birlikte bölünme başladı. Daha sonra dünyadaki 1968 öğrenci hareketleri Türkiye'ye yansıdı. Bu hareketler yalnızca düzene karşı çıkış değil, öğrenci gençliğin geleneksel KP'lere tavır koyuşudur. Bu da Türkiye'ye yansıdı. Bununla eşzamanlı olarak Maoizmin kopuşu başladı. Maocular geleneksel komünizme "sosyal emperyalist" hatta "sosyal faşist" demeye başladılar. Türkiye'de ciddi bir Maocu kesim oluştu. Bunlar da bölündüler sonra. İçlerinden Enver Hocacılar da çıktı. Daha neler neler. Türkiye'de hareketin öncülüğünü köylüler yapar, hareketi köylüler götürür diyen Maocular bile çıktı. Başlangıçta Kürt demokratik muhalefeti de solun içindeydi. Sonra onlar da kendi "ulusal" çizgilerini tutturdu. En önemli çatışmalardan birisi de, "silahlı devrim "mi, "parlamentarizm" mi ekseninde yaşanıyordu. Ortada devrimin koşulları olmadığı halde silaha sarılanlar çıktı ve harekete büyük zarar verdiler. Bunlar bile "kır gerillası" ve "şehir gerillası" yanlısı olarak ikiye bölündü. Milli Demokratik Devrim mi, Sosyalist Devrim mi tartışmalarına hiç girmeyeyim.

Ben 70'li yıllarda Almanya'da yaşadım. Bizdeki bütün örgütlerin karşılığı bire bir onlarda da vardı. Yalnız Almanlarda değil, kardeş komünist örgütlerle ilişki içindeydik, enternasyonal dayanışma gereği onların eylemlerine katılıyorduk, hepsinin sorunlarını da paylaşıyorduk. Bu fraksiyonlar, İtalyanlarda da vardı, Yunanlılarda da. İranlılarda da. Afganlarda bile vardı bu bölünmeler. İran'da TUDEH bize göre çok daha güçlü olmasına karşın, ağırlık Maoist gruplardaydı. Afganlıların büyük çoğunluğu ülkenin özelliği nedeniyle Maoistti.

Tabii ki her ülkenin kendi koşulları var. Bunun gereği bazı farklılıklar da var. Ancak bölünmeleri abartmanın ne yararı var? Gece gündüz bölünmeden söz edip ahlayıp vahlamanın harekete bir yararı var mı?

işçi sınıfı sosyalist bir bilinç kazanamayacak ama komünist partiyle birleşerek sosyalizm için mücadele edecek ve iktidarı kazanacak, devrim böyle bir şey. doğru mu anlamışım. burada anlatılanlardan böyle bir sonuç çıkartılabilirmi?