BENDEN SONRA MUTLULUK

Bunca yıl yaşadım
Elime ne geçtiyse yitirdim
Biraz daha yasayacağım
Yanlız bir şey biriktirdim

Bir bakış, bir görüş, bir duyu, bir düşünce
Belki aç kalacağım

Suçlanacağım ölünce
Biraz yazdım, artık hep yazacağım

Hüzünden bas alamadım
Görünce.

AŞK


Sen kocaman çöllerde bir kalabalık gibisin,
Kocaman denizlerde ender bir balık gibisin.
Bir ısıtır,bir üşütür,bir ağlatır,bir güldürür;
Sen hem bir hastalık hem de sağlık gibisin.

BAŞLIK

Zamanın, ateşin ve ölümün
Boyası beyaz.

Aşkın, yalanın, kinin rengini
Kırmızı yaz.

Düşlerin, sev'inin ve saygının giysilerini
Maviye boya.

Yoksulluğun, umutsuzluğun ve ayrılık gömleğini
Kara çiz.

YALNIZLIĞIN ADI


Derin bir uyku...
Düşümde
Düşündüm ister istemez
Aklıma takıldı
Yalnızlığın adı

Tam o sırada
Bir sinek
Beni uyandırdı
Gerçek bir sinek
Yalnızlığın adı
Düşümde kaldı

BİR ŞEY İNSANA AİT


Son kadeh içilmiş,
son söz edilmişti.
bir düşünce sardı hepsini...

bir hatıra
bir hırs
bir kıskançlık
bir yanıltı
bir kardeşlik
bir yanlışlık
bie kin
bir ümid

BİR ŞEY İNSANA ait...

ÖZLEM


Bir gece,
Gecede bir uyku.
Uykunun içinde bene.
Uyuyorum,
Uykudayım,
Yanımda sen.

Uykunun içinde bir rüya,
Rüyamda bir gece,
Gecede ben.
Bir yere gidiyorum,
Delice.
aklımda sen.

Ben seni seviyorum,
Gizlice..
El-pençe duruyorum,
Yüzüne bakıyorum,
Söylemeden,
Tek hece.

Seni yitiriyorum
Çok karanlık bir andan.
Birden uyanıyorum,
Bakıyorum aydınlık;
Uyuyorsun yanımda..
Güzelce.

Yalnızlık Paylaşılmaz

Yalnızlık, yaşamda bir an,
Hep yeniden başlayan..
Dışından anlaşılmaz.

Ya da kocaman bir yalan,
Kovdukça kovalayan..
Paylaşılmaz.

Bir düşün'de beni sana ayıran
Yalnızlık paylaşılmaz
Paylaşılsa yalnızlık olmaz.

''Yalnızlık paylaşılmaz'' diyor, Özdemir Asaf, ''paylaşılsa yalnızlık olmaz''. Yalnızlığın ilacının paylaşmak olduğunu mu söylüyor, tam belli değil. Bana göre yalnızlığın paylaşılması da yalnızlığın ortadan kalkmasına yetmiyor, yetmez. Belki sadece daha da çoğalmasına yol açıyor. Paylaşma an'ı belki iyi geliyor; Dostoyevski'nin söylediği gibi insanın iç'ini açması, ikirciksiz bir tavır, insanı rahatlatır, belki anlık bir ''huzur'' da verir. Ama hepsi o kadar. Sonrası yine aynıdır, değişen pek bir şey de yoktur. Bana göre yalnızlığın ilacı, tek bir ilacı vardı. O da SEVGİydi, AŞKtı, DOSTLUK'tu. Ne ki, bu toplumda o da yaşanmıyordu. Öylesine ağır ve travmatik bir süreçten geçiyoruz ki, ne aşk, ne sevgi ve ne de gerçek anlamda dostluk yaşanmıyor. O zaman işte; sadece elde var hüzün, elde var yalnızlık!

Eksiksiz, hepimiz için!