Türkiye sosyalizminin en büyük sorununun kitlesellik konusunda sorun yaşaması, bu yüzden toplumsal alanda bir güç olamaması ve böyle olduğu için de sürekli bir iç bölünme yaşayarak ve örgütsel anlamda adeta bir amip gibi çoğalmasıdır. Biraz abartarak söylenecekse, örgüt olarak sayılarının toplumsal alandaki karşılığından daha çok olduğu bile iddia edilebilir.

Sosyalistlerin topluma ulaşamama gibi bir sorunu var; kendilerini anlatamıyor ve tanıtamıyorlar; yayınladıkları dergi, broşür ve bildiriler de bu soruna bir çare olamıyor. Yıllardır bu konuda farklı siyasi araçların   gerekliliğinden söz edilir ama o siyasi araçların da ne olduğu bir türlü somut olarak ortaya konulamazdı. Sanırım, belki de ik kez bu seçimlerde az da olsa aşıldı bu sorun. Hem TKP'nin öteden beri ısrarcılığı, sosyalizmin bağımsız bir özne olarak ileri sürülmesi ve hem de Ovacık/Dersim örneği komünistleri görünür kılmış ve toplum ve medyada konuşulur olmasına yol açmıştır.

Çare budur, diye düşünüyorum. Çözüm sosyalizmi görünür ve konuşulur kılmakta yatıyor. Çözüm Ovacık, Dersim modelini olabildiğince çoğaltmaktan geçiyor. Bir de doğru bir siyasi pratik ve doğru bir söylem, yazılı ve dijital medyanın doğru kullanılması...Sosyalizmin kitlelerce görünür hale gelmesi, konuşulmaya başlanması kapitalizmin sürdürülemez hale geldiği koşullarda mutlaka etki yaratacak, toplumsal alanda bir benimsenmeye yol açacaktır. Bu küçük olsun benim olsun anlayışı terkedilmeli, merkezi demokratik yapı biraz olsun gevşetilmelidir. Kitlelere açılmayı hedefleyen bir özne kitlelerle arasında duvarlar örmemeli. Yirmi birinci yüzyılın neredeyse ilk yarısına dayandık ve hala geçen yüzyılın parti pratikleriyle insanları kazanmaya çalışmak mümkün değil. Hem kitlesellik ve örgütlenme çağrıları ve hem de parti kapısına örülen bu duvarlar; ikisi aynı anda ve bu çağda mümkünü yok.

TKP bence her seçime katılmalıdır. Milletvekilliği seçiminin, parlamentonun şu anda, bu sistemde ne kadar önemi kaldı, ayrı konu ama, özellikle belediye seçimlerindeki siyasal tavır üzerinde titizlikle durulmalı diye düşünüyorum. AKP merkezi iktidarda egemenliğini sürdürdükçe, yerelde de olsa onun geriletilmesi bir solcunun öncelikli görev ve sorumluluğu olmalıdır. Bu konunun tartışılacak bir yanı da olmaması gerekir. AKP gericiliğine cepheden karşı çıkmayan bir solcunun solculuğu lafazanlıktan öteye gitmez. AKP'yi diğer burjuva partileriyle aynılaştıran veya görmezlikten gelen birinin veya bir siyasetin yanlışlığını anlayamayan bir zihnin kurabileceği bir siyasetin sonu sadece hüsrandır.

BirGün gazetesinde bugün bir haber vardı, ''çorba bizden eğitim sizden'' başlığıyla yayınlandı. Kamuda mesai arası Kuran eğitimi dönemi başlatıldığı ve bu dönemin de Diyanet tarafından yürütüldüğü bilgisi veriliyordu. Ülkedeki kuran kurslarının sayısı 35 bine yaklaşmış. 4-6 yaşa kadar indirilmiş kuran kursları var ve bunların sayısı da üç bini geçiyor. Erdoğan'ın ''dindar ve kindar nesil'' hayali çoktan pratiğe dökülmüş.

Solculuk lafazanlık değildir. Dünyanın daha güzel olmasını düşlemek, bu yönde bilgilenmek ve çaba göstermektir. Bu mücadelenin başlangıcı da ulusal sınırlardır. Ülkemize geldiğimizde, AKP'nin iktidarında daha güzel bir hayatı düşlemenin yolu gevezelikten, ego tatmininden, solculuğu bireysel tatmin aracı olarak kullanmaktan geçmiyor; öncelikle bu siyasal gericiliğin karşısına tam boy karşı durmaktan   geçiyor. Birileri ülkeyi kapkara bir tünelin içine sokmuşken, orada aydınlanmaya, cumhuriyete ve laikliğe karşıt bir nesil yetiştirmeye çalışarak bu ülke insanının geleceğine ipotek koymaya çalışırken bu gerçek ısrarla görülmüyor, görülemiyorsa, ya solculuğun ne olduğu anlaşılmamış demektir, ya da o karanlığın yanında solculuk maskesi takılarak yer alınıyor demektir. Bunun başka bir açıklaması olamaz. Hadi AKP'nin ilk yıllarında demokrasi ve özgürlük yanılgısı içinde yanlış bir yerdeydik, ya şimdi?

Hala mı süreci anlayamıyoruz, hala mı gözlerimizin önünde kurumlaşmaya çalışan gericiliği anlamak konusunda acziyet yaşıyoruz?