Oradaydım. O unutulmaz günde Beşiktaş Akaretler Yokuşu'nda, bir grup arkadaşla birlikte Dev-Lİs kortejinin içindeydik. İnanılmaz bir gündü gerçekten. İstanbul her yönden Taksim 1 Mayıs alanına akıyordu. Biz Fatih'ten, Cibali'den yola çıkmış, korteje Akaret'lerden katılmıştık. Yürüyüşün saat 10'da başlayacağı söyleniyordu. (Aklımda öyle kalmış.) Bekle bekle kortej bir türlü hareket etmiyor. İçimizden birileri yokuş aşağı inmiş, Barbaros Anıtının olduğu yerde bekleyenlerin bile daha hareket etmedi, yürüyüş sırasının oraya gelmediğini söylemişti. Lise sıralarındayız, kanımız kaynıyor, sabırsızız ... Birkaç saat öyle geçiyor. Sonra daha fazla bekleyemiyoruz. Farklı yollardan Taksim'e gitme kararı alıyoruz. Ama bu kez de meydanı görebilmek pek mümkün olmuyor. Gezi Parkında merdivenlerin oralara kurulan kürsünün arkasına gelmişiz. Sadece marşlar, şiirler ve davul zurna, halay sesleri... Bu kez burada beklemek sıkıyor bizi. Kemal Türkler konuşmaya başladığında, sesi de iyi duyamıyoruz, mahallemize dönme kararı veriyoruz.

Mahallemizde bahçeli bir kahvemiz vardı. Orada otururken hem DİSK'li ve hem de Türk-İş'li Cibali Sigara Fabrikası'nda çalışan işçi arkadaşlarımız geliyor nefes nefese. Olaylar çıktığını söylüyorlar. Taşkızak tersanesinde çalışan bir abimiz, bir polisin bir işçiye ateş ettiğini gördüğünü anlatıyor, heyecanla...

Sonradan herşeyi öğrendik.

Faşizm bütün nefretini o güzelim insanların üzerine kusmuştu!




28 kişi ezilerek ve boğularak, 5 kişi kurşunlanarak ve bir kişi de üzerinden panzer geçmesi nedeniyle hayatını yitirmişti. 150 yaralı vardı. O bayram gününü bir katliama dönüştürmüşlerdi.

Aradan 42 yıl geçti; yarın 1 Mayıs. Yitirdiklerimizi Taksim 1 Mayıs Alanı'nda anacağız. Ne yazık ki, Taksim kutlamalara bu yıl da yasak. Ama tarih eninde sonunda yatağını bulacak ve yatağında akacaktır. Yarın Bakırköy'se, bir gün mutlaka 1 Mayıs Alanı'nda...

Katliamcılara inat...