Dün akşam Halk Tv'yi izlerken duymuştum, bu kötü haberi. Sunucu yayını keserek vermişti, iki üç sözcükle; ''Yıldız Kenter'i kaybettik'', sonrasında ise sanki hiçbir şey olmamış gibi, programını sunmaya devam etmişti. Oysa böyle mi olmalıydı? Yayın kesilmeli, araya başka haberler girmemeli, ve Yıldız Kenter, O dev kadın, O Cumhuriyet'in yetiştirdiği en çağdaş, en güzel insanın ölümü böyle sanki sıradan bir ölümmüş gibi verilmemeliydi....



Ayrılıklar üzücüdür; ayrılıklar ölüm gibidir, ölüm de öyle, ayrılıkların katmerleşmiş halinden başka bir şey değildir.


Ölüm...Sonsuza dek sürecek bir ayrılıktır ölüm; bir daha asla kucaklaşamamaktır, yalnızlıklarımıza bir yalnızlık duygusu daha eklemektir. İyi kötü soluk alıp verdiğimiz bir dünyada onun soluğunu, ışığını, güzelliğini bir daha hiç hissedememek, hissedemeyecek olmaktır. Kalanların yalnızlığına katmerlenmiş yalnızlık eklenmesidir...



Ölüm kaçınılmaz bir son, hayatı var eden, belki hayatı daha da anlamlı kılan bir son. Bir bilim insanı hayatın sürebilmesinin bir yolunu evrimin ölümü keşfetmesi olarak yorumlamıştı. Bilimsel pek çok açıklaması yapılabilir bu sürecin, bu olgunun. Ama işte, bu gerçeğin, bu korkunç gerçeğin, hayatın devamını sağlamaktan öte neden olduğu bir başka ürkütücü gerçeği daha var: insan üzerinde yarattığı yıkım; abartıyor muyum, bilmiyorum; ama işte...-öyle!

Zor zamanlardan geçiyoruz.
İçine sokulduğumuz karanlık bir tünelde, nereye doğru gittiğimizi ve nereye varacağımızı da tam bilmeden el yordamıyla ilerlemeye çalışıyoruz. Sanatçı kimlikleriyle kaç kişi kaldılar bu karanlığı aydınlatmaya çalışan, varlıklarıyla bizi geleceğe taşımak yolunda umudumuzu çoğaltan?



Bir Genco,bir Müjdat, bir Rutkay ve belki adını şu anda hatırlayamadığım bir kaç kişi daha...

Bugün bir eksiğiz...
Yıldız Kenter de yalnız bırakıp gitti...





O yok artık!




Işıklar içinde uyusun.

Hayat ıskalamayı affetmez; yaşarken yaşar gibi yaparak yaşamanın acısı sonradan çıkıyor! İnanın, böyle olduğu için de bu hayatta insan en çok yalnızlığı yaşar.