Ne çok ayrılıklar yaşıyoruz bu aralar, ne çok ölüyoruz.
Her ölüm biraz daha yalnızlaştırıyor.
Biraz daha yalnızlık.
Biraz daha...
Ayrılıklar ölümlere karışıyor.
Büyütmek için resmin üzerine tıklayın. Yeni pencerede açmak için buraya tıklayın.




Yılmaz Güney'in ölüm haberiyle başlamıştı her şey. İlk nerde duymuştuk, nerde okumuş, nerde karşımıza çıkmıştı..-hatırlamıyorum. Birileri bizi kızdırmak için şaka yapmış olmalı. Sadece duyduk ve asla kabul etmedik. O tür haberleri de okumaz, dinlemez olduk. Bir kabul etmeme duygusu gelip yerleşmişti içimize. Öyle bir şey olamadı. Bizi bırakıp gidemezdi, bizi bu kadar yalnız bırakamazdı. Bırakmazdı. Yılmaz Güney'di o...Böyle bir şey yapmazdı.. Dayanamazdık. Dayanamayacağımızı bilirdi. Uzaktaydı, hapisteydi, yanlış bir haberdi, mutlaka bir yanlışlık vardı.

  Uzun bir zaman Yılmaz'ın öldüğünü kabul etmeme eğilimi içine girdik. Yılmaz'ın ölüm haberiyle, ölümüyle ilgili hiçbir şey konuşmuyorduk. Böyle bir haber, böyle bir gerçeklik yokmuş gibi davranmayı yeğliyorduk. Sonra...-sonra bir gün Yılmaz Güney'in sağlığının bozulduğu günerde çekilmiş bir fotoğrafını gördük. O zaman anladık, o zaman kabullendik, Yılmaz, idölümüz, kahramanımız...-bizi bırakıp gitmişti.

Hayat böyle bir şeydi.
Kim olursan ol, nasıl yaşarsan yaşa, günün birinde kaçınılmaz bir şekilde ölüm var.
***
İlhan İrem de ölmüş. Biraz önce face'te rastladım haberine. Böbrek yetmezliği çekiyor, düzenli olarak diyaliz makinesine giriyormuş. Bir böbrek bulunamamış. Çabuk yayılmş haber. Eşi de doğrulamış:: ''Eşim Melek oldu'' demiş. Çok popüler değildi, hayatımıza şöyle bir dokunmuş ve sanki sonra içine kapanır olmuştu. İlerici bir sanatçıydı. Farklıydı, farklı bir tarzı vardı. Gülen'in Fethullah Efendi olduğu zamanlarda ona yazdığı bir mektupta ''Sevgili Fetüş'' dediği için tazminat da ödemiş. Hatırlıyorum şarkılarını '' Her kederin, her ayrılığın bir sonu varsa, ayrılıkların da bir sonu var'' deyişini...

Oysa, yok...
Hiçbir ayrılığın, ölümün sonu yok.
Ayrılıyorsun, öüyorsun ve bitiyor.
Kalanlarda belki küçük bir anı...
Bir anlık bir üzüntü...
Hepsi o kadar.

Işıklar yağsın üzerine...
Toprağı incitmesin.