Sabah erkenden kalktığımda dışarı bakmak gelmişti içimden.
Yeni yeni ağarmaya başlayan bir gün.
Islak bir cadde.
Sararmış ve tek tek dökülen yapraklarıyla sanki üşüyormuş duygusu veren ağaçlar.
Sonbahar.

Birkaç köpek geliyor ötede, çöp konteynırın yanına, bir şeyleri karıştırmak ister gibiler ama hiçbir şey yok. Hızla uzaklaşıyorlar. Birazdan birileri gelir, bu kez konteynırın içinden karton ve plastik aramaya başlar. Sonra çocuklar, hep çocuklar, uykulu ve yorgun halleriyle okullarına gidecekler. Bu gün de son günmüş. yarıyıl tatili öncesindeki kısa bir mola. Sonra gündelik hayatın hayhuyu içinde bir akış, bir hareket ve her zamanki o kentin kendine özgü gürültüsü...

Bugün Burgaz'a gitmeliyim. Bugaz'a, Sait Faik'in müze yapılan evine. Nedenini de bilmiyorum. ''Yaldızlı karyolalarda çift yatanlar da tek'' diyen bu hikayecimiz nedense bir yakın geliyor bana. Yakın arkadaşlarından biri, Oktay Akbal demişti, sanırım ''pek de yakınlık kurulabilecek bir insan değildi''. Böyle bir şeydi. Yalnız değil de, yalnızlığı buram buram hisseden ve dahası hemen herkesin de bu yalnızlıktan nasibini aldığı bir çağda yaşıyoruz. Bunun için söylemişti sanırım bir şair: ''sevgi yaşanmıyordu.''

Victoria ile Johannes'i mutsuz kılan şey aradaki görünür engeller değildi bana öyle geliyor. Başka bir şey vardı, daha ince ve bir hayli garip şeyler. Sevgi emekti, buna katılıyorum, ama yeterli bir açıklama da değil. Sevginin, aşk'ın ve hatta dostlukların, arkadaşlıkların ne olduğunu sanki tam anlamıyla açıklamaya yetmiyor. Tamam sevgi, aşk bir yanıyla karmaşık bir duygular bütünüydü. Belki de aşk, yani o yoğun sevgi karşımızakini hayallerimizin içine ne kadar alabildiğimizle ilgili bir duyguydu. Geleceğe ilişkin kurduğumuz hayallere ne kadar yakıştırabiliyorsak ve o yakıştırma ne kadar vazgeçilmez hale geliyorsa, aşk ve sevgi de o oranda bir tutkuya dönüşüyor, vazgeçilmez hale geliyor.

Yağmur da başladı hafiften.
Evet, evet, Sait Faik'e gitmeliyim bugün.

''En çok da geceleri koyuyor, değil mi?'' diye sormuştum.
Başını sallamıştı.
Öylece,
yorgun ve sanki hayata küsmüş gibi...

ve Cemal Süreya'nın dediği gibi:

''Öyle büyümüş ki içimdeki yalnızlık,
Sevilmeyi beklerken,
Beklemeyi sevmişim.''

Face'te gördüm; bir Nevra SEREZLi alıntısı; yitirdiği eşi Metin Serezli için söylemiş: ''Sevgide gözünü yükseğe dikmemeli insan''. Güzel söz, anlamlı, çok şey de anımsatıyor. Sadece sevgi için de değil, belki de yaşamın her an'ı için geçerli... Ne bileyim, beklentileri çok mu yükseltiyoruz? Belki   uzun uzadıya planlar da yapmamalı. Sadece an'ı yaşamak, an'ı hissetmek yeterli belki... Gelecek dediğimiz şey o küçük küçük an'ların bir toplamı değil mi?

Ve belki de bu yüzdendi, yaşamda ıskaladıklarımızın duyumsattığı rahatsızlık...
o bomboş ve hiç yaşanmamış sayfalarla dolu hayatımız
geçip giden zaman..
Geride bıraktığımız onca şey
Aşklar, dostluklar, arkadaşlıklar...
Belki de bu yüzdendi...
Hastalığının son günlerinde Victoria'nın pencereden dışarı bakarken gördüğü ve ''içinin fena olduğu''
o yaşanmamışlık duygusu...

Zaman gelip geçiyor.
Sadece zaman mı?
Şairin dediği gibi:
''Hayat kısa, kuşlar uçuyor.''

''Sevgide gözünü yükseğe dikmemeli insan.'' Ya da bir erkek ile bir kadının ilişkisinde beklentileri çok fazla yükseltmemeli. Zamana da bırakmamalı belki. Uzun zamana yayılan bir ilişki   iyi sonuç vermiyor. Ya kısa zaman içinde olup bitmeli her şey, bir sonuç vermeli, bir insan bir başka insanla bir insan haline geleblmeli ya da o ilişki ya da ilişkisizlik durumu çok da zorlanmadan ve belki bir daha da hiç açılmadan kapanmalı. Büyük beklentiler içine girmek, o beklentilerin hem kısa zaman içinde gerçekleşmesini mümkün kılmıyor ve hem de uzadıkça, zamana yayıldıkça   oradan iyi bir şeylerin çıkmasını olanaksız hale getiriyor.

Victoria öldü.
Geride bomboş sayfalarla dolu hiç yaşanmamışlık bırakarak...

Face'te rstladım, altına da Özdemir Asaf'ın adı yazılmış. Hani ''yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz'' diyen şairimizin adı; ama güzel söz:

''Hayattayken insanca yaşamayı unutmayın. Bir bakmışsın saat üç. Bir bakmışsın saat hiç.''